De Spiekers

Bette is ons grote eimonster. Die eet er rustig twee of drie achter elkaar als je haar d’r gang laat gaan. De jongste belooft er ook zo één te worden, een heel ei ging in no-time naar binnen! Een leuke foto met een stukje ei voor zijn geopende mond was zelfs erg moeilijk te maken, voor je kon afdrukken had Gijs het ei namelijk al naar binnen gehapt.

“Jan, ga naar boven om je aan te kleden” heeft het volgende resultaat:

Op een mooie lentedag werd het tijd om Jan te leren fietsen op een ‘echte’ fiets. Hij heeft al leren trappen op z’n driewieler en al leren evenwicht houden op z’n loopfiets. Het idee van Christiaan was dat hij dan direkt op de fiets zou kunnen fietsen, zónder zijwieltjes. Mama was wat sceptisch maar de zijwieltjes gingen er niet aan. En warempel, Jan kon het in één keer!

Zelfs in de bocht, papa moet er tegen rennen:

Arend, Bette en vriendje Marten fietsen solidair mee door de wijk:

Het enige dat Jan nog niet onder de knie heeft is het remmen. De tenen van z’n schoenen hebben er fors onder te lijden… maar dat komt vanzelf. Verder gaat het geweldig. Toen papa hem éven uit het oog verloor was meneer ineens spoorloos verdwenen om twee minuten later weer totaal onschuldig op te duiken met de mededeling dat hij ‘even een blokje om’ was geweest. Dát was toch nog even niet de bedoeling!

Ieder jaar in de Vastentijd (ook wel 40-dagentijd, de 40 dagen voorafgaand aan Pasen) is er op school een Vastenactie. Het idee is dat je in de Vastentijd niet alleen probeert wat soberder te leven, maar ook dat je je inspant voor anderen die het minder goed hebben dan jij. Dat gebeurt in de vorm van een gezamelijk project om geld te verdienen, wat dan aan een goed doel wordt gegeven. Dit jaar is de opbrengst van de Vastenactie voor Ethiopië.

Het project van dit jaar voor de onderbouw houdt in dat er thuis pannenkoeken gebakken moeten worden die de kinderen dan in de buurt moeten gaan verkopen. Bij deze actie hebben we een klein beetje vals gespeeld. Pannenkoeken verkopen is één ding, aan een driejarige verkopen dat je pannenkoeken bakt en hij er geen mag, is iets heel anders. Bovendien moest er NODIG het één en ander in de tuin gebeuren. Ons alternatief was daarom: de kinderen helpen een hele dag mee in de tuin en daarvoor krijgen ze geld voor Ethiopië. Dat geld gaat in het Vastenpotje. Naast geld verdienen ze pannenkoekenpunten die ‘s avonds bij mama kunnen worden ingewisseld.

De kinderen vinden dit een uitstekende regeling en hebben de hele dag ontzettend hard gewerkt. Papa staat er voor de vorm bij maar eigenlijk hebben Arend, Bette en Jan gezamelijk alle bladeren geharkt!

Ja, toen de foto werd genomen deed Jan al niet meer zo heel hard mee. Hij was onder de boom aan het mopperen omdat niemand tijd had om met hem te beachballen. Tja…

Er is RUIM voldoende geld verdiend en er zijn een heleboel pannenkoekenpunten gescoord!

En… het was ook nog eens een heel gezellige dag!

Jan speelt nog altijd graag met zijn dieren. Onze levende dieren Pluche en Balthasar worden er net zo makkelijk bij ingelijfd. Pluche (de gevlekte) iets makkelijker dan Balthasar (de grijze) overigens. Pluche laat namelijk alles met zich doen, Balthasar wil nog wel eens bijten of krabben. Niet onterecht vind ik, als je door een enthousiaste driejarige wordt rondgesjouwd met alleen een arm om je nek geklemd. Maar Pluche vindt alles prima.

Zelfs opgeruimd worden.

Jan en ik spelen ook wel eens Mikado. Het komt erop neer dat we om de beurt een stokje pakken, en het er niet toe doet of er andere stokjes bewegen of niet. In het begin probeerden we ons aan de regels te houden maar dat is toch wel heel moeilijk als je drie bent. Gek genoeg blijft het één van Jan z’n favoriete spelletjes. Dit is echter wel een wat bijzondere variant:

Eén stokje doormidden en de andere is rechtop in de bank geprikt. Voortaan toch maar weer kleurentorentjes.

Carnaval op school heeft dit jaar als thema ‘Het Wilde Westen’. Natuurlijk gaat ons crèchekind dan ook als cowboy verkleed.

Bette en Julia samen op een paard, vervaarlijk zwaaiend met pistolen.

Het is weer tijd om wat uitspraken en gesprekken van de kinderen op te schrijven. Soms liggen wij echt dubbel van de conversaties die er gevoerd worden.

Op weg naar school door de dichte mist.
Jan: “Mama, kijk, de wereld is blind!”

Achterin de auto, Bette is groene bordjes langs de snelweg aan het tellen. Ze begint met 1000, 2000, 3000, 4000… tot 10.000.
Dan gaat ze door met 1 miljoen, 2 miljoen, 3 miljoen… tot 10 miljoen. Dan 1 miljard, 2 miljard…
Arend: Wat ben je aan het tellen?
Bette: Groene bordjes. Ik ben al bij 8 miljard.
Arend: DAT KAN NIET!!!!!!!!!! (Arend kan zich ontzettend drukmaken over zulke nonsens)
Bette, onverstoorbaar: 9 miljard, 10 miljard…

In Termunterzijl wandelen we over de dijk en daarna nemen we natuurlijk een lekker dagvers gebakken visje.
Bette: ik vind vis echt héérlijk! Gaan we vaker naar de zee?
Mama: jazeker, en we gaan ook wel een keer varen, dan eet je ook vis.
Bette: als we op vaarvakantie zijn wil ik elke dag vis eten!
Mama: misschien kun je dan zelf wel vis vangen om op te eten.
Bette: neh, dat is zielig.
Mama: maar die vis die je nu eet is ook gevangen hoor!
Bette: Ja en? Jij vindt vissen vangen ook zielig maar jij eet ze ook als ze al gevangen zijn.
Mama: …

Opvoeden heeft niets met te maken met vertellen hoe het moet. Opvoeden is voorleven…

Bette heeft vijf (!) rondes geschaatst bij de Kindertoertocht in onze wijk! Ze schaatste alle buurtjongens (inclusief haar grote broer) eruit. Goed gedaan, Bette!

Filmpje van Arend op de schaats, op een heel grote plas in het weiland achter ons huis:

En een foto van Bette, voor het eerste jaar echt op de EasyGliders:

En daarna: warme chocolademelk!

Jan houdt van lekker wilde spelletjes. Het liefst doet hij mee met Arend als die vriendjes mee naar huis neemt. Hutten bouwen op de ‘jongenskamer’, lekker buiten voetballen, autoraces houden, gevechten met de nerf-pistooltjes… maar als Jan alleen met mama thuis is terwijl Arend en Bette op school zitten, vindt hij het soms stiekem best leuk om lekker wat aan de keukentafel te tuttebellen. Heerlijk!

Onze verzamelbak met ‘poppetjes’ is onverminderd populair. Hierin verzamelen we figuurtjes van Albert Heijn acties (sprookjes, smurfen, Toy Story), Gogo’s, figuurtjes uit verrassingseieren, figuurtjes uit Happy Meals en allerhande andere, nouja, poppetjes dus. Jan voert er hele toneelstukken mee op.

En daarna is het tijd voor een kopje thee, met melk en suiker.

Wat nog wat voeten in de aarde had. Want voordat je met iets nieuws mag spelen, moet je het oude natuurlijk opruimen. Dus toen Jan de poppetjes liet staan op de keukentafel en zijn trompet uit de kast trok, zei ik:

Mama: “hoho Jan, als je iets anders gaat doen moet je de poppetjes eerst even terugdoen in het doosje.”
Jan (gooit trompet weg): “ik ga met de poppetjes spelen!”
Mama: “DAN moet je je trompet even terug in de kast doen.”

Jan kijkt mij aan met een blik van: “wat ben jij toch een vréselijk mens, zeg” en kiest dan eieren voor zijn geld: de trompet is minder werk om op te ruimen dus eerst maar met de poppetjes verder. Die later alsnog in het doosje moesten voordat het serviesje tevoorschijn gehaald mocht worden. Maar eerlijk is eerlijk: Jan heeft, heel sportief, uiteindelijk al z’n spulletjes opgeruimd. Goed zo Jan!