De Spiekers

Arend voor het allereerst op schoolreis!!!
Natuurlijk vond zijn mama het vele malen spannender dan Arend zelf. Zou hij wel naast iemand kunnen zitten in de bus (mijn grote piekerpunt vroeger de avond tevoren…)? Zou hij het daar wel gezellig hebben? Zullen ze goed op hem passen?

Arend had er ondertussen alleen maar heel veel zin in:

Het (jaloerse) uitzwaaiteam:

En zoals dat hoort: ontzettend smerig, schor, zeer vermoeid maar ook zeer voldaan na afloop.

Met één daverende misser. De bus werd ergens aan de hoofdstraat geparkeerd, ruim buiten ons zicht, en de kinderen kwamen lopend langs het kleine ‘Roomsche laantje’ terug op het plein! Niks onder de banken verstoppen! Geen lege bus! Niks “waar zijn de kínderen nou toch?”. En dat zit op een katholieke school, waar is het gevoel voor traditie??

Maar ondanks dat, een zeer geslaagde schoolreis!

Hoeveel kinderen krijg je in een houten speelhuisje? Simpel:

Kieper de ‘knabbelmand’ om en zet in het huisje alles wat je kunt vinden aan aangebroken verpakkingen chips, crackers, zoute stokjes, nibb-its, chipito’s (of hoe die kleine-teenvormige kaasdingen ook mogen heten), doppinda’s and the like. Daarna het huisje goed laten aanvegen. Ruimt heerlijk op!

Gijs en Teun samen in de tuin. De twee kunnen het prima vinden!

Je zou het haast denken, die arme jongen zit daar op een houtje te bijten!

Nadere inspectie leert dat het een van de muur gesloopt stuk plint is. Dat stuk zat eigenlijk bést vast. Gijs’ grote slooptalent is al vaker naar voren gekomen dus het hoeft ons niet te verbazen.

De vraag is of dat goed gaat lukken wanneer je twee wieltjes van een wiebelkrokodil gebruikt als halters. Maar het is wel goed bedacht!

Gijs is alweer een jaar! Wat gaat dat snel! Natuurlijk hebben we het groots gevierd, met slingers, en gezang, en kadootjes, en taart, en bezoek, en… wat is dat nou?

Het jarig jobje bleek op zijn verjaardag flink ziek te zijn met (vermoedelijk) oorpijn, hoge koorts en algehele malaise en zieligheid. Alleen de kaart van oom Onno en tante Harmke kon nog een brede lach op zijn gezichtje toveren:

Uiteindelijk heeft Gijs met name in bed gelegen en hebben wij het met alle bezoek erg gezellig gehad!

De kinderen hebben een mandje plastic etenswaar gekregen om in het keukentje mee te spelen. Bette deelt het eten in: in het koekepannetje zit ‘gezond’ eten en op de bordjes ligt ‘lekker’ eten. Over de kip twijfelde ze, die is toch beide? Uiteindelijk was dat toch met name ‘lekker’.

Veel gezonds zat er volgens Bette niet in het mandje: wat spaghetti, een vis en twee stukken kaas. Onze eigen maaltijden zijn gelukkig gezonder!

Jan heeft in rap tempo leren fietsen (én remmen!). Hij kan het al snel zo goed dat hij he-le-maal los met papa mee mag naar de supermarkt!

Heel stoer, en wat lijkt het ineens toch nog een klein mannetje zo…

Officieel is Gijs nog een baby. Nog anderhalve maand. Maar hij is al zo’n binkie! Hij kan al echt heel stevig zitten.

Zelf overeind komen gaat nog niet altijd vlekkeloos, de helft van de tijd rolt hij dan over zijn zij. Als hij iets heeft om zich aan omhoog te trekken is echter een fluitje van een cent. In bed bijvoorbeeld, aan de spijlen van het ledikantje. Heel gezellig als je de kamer binnenkomt en Gijs zit al rechtop op je te wachten. Het enige vervelende is dat hij het ‘s nachts ook doet en dan niet zelf weer lekker kan gaan liggen. Hij blijft zitten en krijgt het koud, óf hij valt om en ligt dan scheef, met zijn hoofd in de spijlen. Dus kan papa of mama komen opdraven om hem weer in te stoppen. Maar ook dat is tijdelijk.

Kruipen doet Gijs nog niet, maar hij kan vrij gecoördineerd rollen naar waar hij heen wil. En dat is vaak best een heel eind. Hier een klein stukje, van zijn saaie, stomme kleed vol suffe zachte prutsels af, naar de kast met het Grote-Kinderen-Speelgoed.

Ik weet niet meer wat er precies aan de hand was, maar Bette vond het héél oneerlijk. En héél erg stom. En ze mocht ook nooit wat van papa. “Ja, je hebt het slecht getroffen, misschien moet je een andere vader uitzoeken?” (waar kennen we die toch van) “denk er dan wel aan dat je deze even op Marktplaats zet, anders geeft het zo’n rommel.”

Dat laat Bette zich geen twee keer zeggen. Alleen heeft ze nog niet helemaal door dat je iemand niet fysiek hoeft te verplaatsen om op Marktplaats te zetten. “Kom, we zetten papa op de markt!”

Lastig van z’n plek te krijgen zo’n papa. Zelfs met hulptroepen lukt het niet.

Dus toen hebben ze deze maar gehouden. Gelukkig maar.