De Spiekers

Zoooo, tjoeketjoeketjoeke…

Over de heuvel… tjoetjoetjoe, ah aaaaah!!! (doet Arend dan)

Nou langs deze kant over de heuvel… wacht eens, dat gaat mis.

*Interruptie*
“Mama! Uit! Uit! Bah! Die! Die! tjoetjoeoeoe!”

Vertaling: Mama, mijn treintje is uit elkaar gevallen, en ik probeer iedere keer de magneetjes op de wagonnetjes met de gelijke polen tegen elkaar te doen. Wil je mij even helpen?

Zo, treintje gerepareerd, het spoorwegongeval heeft geen slachtoffers opgeleverd.
Nu dan maar onder de spoorbrug door:

Bizar eigenlijk dat speelgoedtreintjes nog steeds een stoomlocomotief hebben, en dat kinderen tóch een moderne trein als trein herkennen. Oftewel, er rijdt een NS “koploper” langs en Arend zegt “tjoetjoetjoe, ah aaah!”

Om optimaal gebruik te maken van de halve millimeter sneeuw die er toch nog gevallen is deze “winter” (niet dat ik klaag hoor, ik ben koudbloedig dus bij grote kou en grote hitte functioneer ik niet… geef mij maar een gematigd klimaat) gingen wij ‘s nachts een eindje wandelen!

Er stond ergens in de buurt een grote opblaassneeuwpop die we op de foto wilden zetten. Op de eerste poging zie je helaas vooral de reflectorstrips op mijn zeiljas:

En de tweede (of de derde, vierde, vijfde of negentiende, we hebben een hele serie) was onscherp. Zonder flits is het toch moeilijker. Met lange sluitertijd. Of groot diafragma. Of zoiets.

Maar combineer de twee en je krijgt een idee van de gezellige sneeuwpop in onze ondergesneeuwde winterse straat…!

Twee kinderen in bad gedaan, en het ene kind nog even de borst voor ze gaat slapen.
Het andere kind moet dan natuurlijk ook gezellig in de schommelstoel.
Alvast in pyjama en (omdat het al zo laat is, voor deze ene keer) mét speen en Aap, die normaal niet mee uit de slaapkamer mogen.

Hier een foto van Bette met overgrootmoeder Huiges in Onstwedde, voor de laatste keer in het huisje aan de Olde Hof:

Arend is dol op zijn poppenwagen. Het is zijn lievelingsspeelgoed.
Zijn pop Dolly kan op minder genegenheid rekenen. Die is eigenlijk overbodige ballast (hoewel het wel een hoop geneuzel oplevert als ze niet goed zit!) waar je ook wel zonder kan.

Toen bedacht papa een wel héél leuke pop:

Rijden met de échte kinderwagen!
Gelukkig deed Arend het héél voorzichtig.
En Bette paste precies in de speelgoedbuggy.

Arend wordt later ook een echte zorgpapa!

Jullie zitten er nu wel heel schattig bij met z’n tweeën!
Arend, die gele Nijntje is Bettes Nijntje, dat weet je drommels goed!
Jij hebt een rode.

Nou, hier dan.

Kusje nog:

Iedereen weer blij!

Jongens, doe nou eens LEUK, ik probeer een mooie foto van jullie samen te maken!
Zitten ze elk een kant op te kijken:

Of de één kijkt naar mij en de ander kijkt wazig in de verte:

Of de één doet haar best, en de ander kijkt naar de Teletubbies:

Teletubbies uit doen was ook geen optie, want zonder de Teletubbies was Arend sowieso niet in de kamer te houden. Moraal: kinderen zijn weerbarstige fotomodellen. Ik begin te begrijpen waarom mensen stillevens leuk vinden. Het mag dan minder leuke plaatjes opleveren, met een zonnebloem en een peer ben je wel eerder klaar!

Ook wij hebben hier de kerstdagen weer overleefd. Helaas was onze “echte” kerstboom preterminaal: hij verloor al z’n naalden! Gelukkig hadden we voor in de keuken nog een reservekerstboompje met gekleurde lampjes:

En ook onze kerst was niet compleet zonder kitscherige kerstversieringen:

En tenslotte hadden we tussen de (erg gezellige) bezoeken aan familie door nog een kerstdiner met ons viertjes:

Boerenkool met worst, chique wijnglazen (er zit appelsap in) en kaarsjes.

Als Bette op de arm zit, wil Arend ook op de arm. Het liefst op dezelfde. Maar als het echt niet anders kan willen we ook wel genoegen nemen met de andere arm.

Omdat onze computer het er regelmatig bij laat zitten en hij ook al dik drie jaar oud is en omdat Christiaan het al ZO lang wil, onze recentste aanwinst: een laptop! Efficientie ten top: beide kinderen aan het ontbijt en dan internetten.

Zegt Christiaan: dat lampionnetje lopen, hoe moet dat dan want Arend kan toch nog niet zingen? Nee, wij zingen en Arend da-da’t wel mee. Maar moeten wij dan meelopen? Ja, wij moeten meelopen. Hoe deden jullie dat vroeger dan? Wij deden dat helemaal niet.

WAT, geen Sintmaartensintmaartendekoeienhebbenstaarten? Geen snoep? Geen lampionnetjes plakken op school? Nee. Dat kennen ze niet in Ommen.

Dus: Arends én Christiaans eerste echte Sint-Maarten bij deze!

Hongersignalen van een borst-baby:

Hevig kwijlen

En op handjes kauwen.

Ze lacht er nog bij dus blijkbaar verhongert ze nog niet, maar als je dit 5 minuten laat bestaan, is het brullen geblazen!

Er was een prachtig zwembad, waar op één of andere manier bijna niemand gebruik van maakte, (zie het spiegelgladde oppervlak op de achtergrond) met een pierenbadje en een glijbaan. Arend vond de glijbaan schitterend! Hier gaat hij samen met papa de glijbaan af.

En dan daarna nog een keer of duizend zonder papa! Zelf uit het zwembad klimmen, het trapje op kruipen, gaan zitten en glijden maar! Hij vond ‘t heerlijk. En dan na afloop minstens anderhalf uur slapen natuurlijk. Voor ons weer prima, haha.