De Spiekers

Het kampeerseizoen is toch echt wel afgelopen dus ik heb de hele caravan eens goed geboend. Van binnen, Chris heeft de buitenkant gedaan. Natuurlijk ook even alle kussens van de banken gehaald en goed gestofzuigd.

Het is echter nog een hele puzzel om alle stukken weer op de juiste plek terug te krijgen! Zo moet het uiteindelijk worden:

Dit lijkt makkelijker dan het is!
Na veel gepruts kwam ik erachter dat de “rondzit” asymmetrisch is: het stuk van de deur naar het raam (de rechterkant voor de kijkers) is namelijk langer dan van de kast naar het raam (voor de kijkers links) dus de lengte van het rechte kussen verschilt. Het stuk onder het raam is weer een andere lengte. Verder heb je zitstukken en rugstukken die niet inwisselbaar zijn en halfronde stukken waarvan de ene “poot” langer is dan de andere. Alle kussens hebben een rits die niet in het zicht moet – daar wordt het makkelijker van want dan heb je voor ieder kussen één positie waarin hij NIET moet, maar ook lastiger, want dat was net de positie waarin je ‘m kwijt kon.

Toen ik alles op z’n plekje had heb ik alle kussens en de posities op de banken subtiel genummerd zodat we volgend jaar zonder problemen ‘s avonds de rondzit naar een bed kunnen omtoveren en andersom. Ben ik nu een controlfreak of gewoon praktisch?

Bij Franke en Kirsten is een derde zoon geboren, dus Lars en Stijn hebben een broertje!

Specs:
Jort Ewout Volbeda
Geboren op 26 september 2008 om 12.04 uur
3590 gram en 51 cm.

Dit is de mooie man:

En dit is zijn trotse mama met Jan en Jort! Ons wurmpje lijkt met zijn twee maanden toch al weer een hele kerel naast zijn kleine vriendje…!

Natuurlijk was Arend allang groot genoeg om zonder speen te slapen. Maar hij wilde absoluut niet (“Mamááááá!!! Pééééén!!!” drie keer per nacht krijg je snel genoeg van) dus hadden we nog geen actie ondernomen. Totdat de tandarts zei dat zijn tanden ernaar gingen staan. Oeps!

We hebben een tien-dagen-kalender gemaakt waarbij Arend elke ochtend een kruisje mocht zetten als hij weer een nachtje had geslapen, en na tien kruisjes gaat de speen in de prullenbak.

Op vakantie raakten we z’n speen echter kwijt! Nergens te vinden (echt, ik heb overal gezocht) en noodgedwongen moest Arend zonder speen gaan slapen. Maar nu komt het: hij heeft vijf minuten geneuzeld en na uitleg van onze kant (“de speen is weg lieverd, ik kan ‘m echt niet vinden”) ging hij gewoon slapen! We hebben ‘m er niet meer over gehoord, cold turkey afgekickt. Goedzo Arend!

Bij het inpakken toen we weer naar huis moesten vonden we de speen natuurlijk terug. Arend heeft z’n speen thuis daarom nog symbolisch mogen doorknippen:

Dit verhaal kreeg uiteraard nog een staartje: Bette zag het gebeuren aan en wilde natuurlijk óók haar speen doorknippen. Prima, ze is tenslotte ook al twee.

Maar onze jongedame was nog niet zo makkelijk van haar verslaving af! Papa en mama hebben zich ‘s avonds (en ‘s nachts!) wanhopig afgevraagd of er écht geen reservespeen meer in huis was… maar nee…! Gelukkig is het gebeuren na nog één middagdutje neuzelen keurig gesetteld en hebben we nu twee speenloze kinderen. Hoera, weer een mijlpaal!

Bonusvraagje: wie ziet er welk huishoudelijk apparaat er in de prullenbak ligt als rechtvaardige verbanning na het meerdere malen veroorzaken van kortsluiting en doorgeslagen stoppen?

Het is echt herfst! Arend en Bette zijn samen in de tuin aan het spelen, mama ruimt de kamer op. Mamaaaa!

Wij hebt een paddetoel gevonnen!

Naast de terrasdeur is blijkbaar een zaadje terechtgekomen van de IJslandse papaver die bij de zandbak groeit. In tegenstelling tot de economie doen de IJslandse planten het uitstekend in Nederland, en dit papavertje heeft dapper een bloemknop geproduceerd!

Wegens het gure weer (ehem) eten we ‘s avonds snert! Kindersnert wel te verstaan. Valt zeer in de smaak. De pose van de kok is bedacht door haar echtgenoot.

Kindersnert

Nodig voor een heel grote pan vol:
– een heel grote pan
– een grote winterwortel
– drie grote aardappels
– een grote prei
– twee grote uien
– twee rookworsten
– runderlapjes
– vijf bouillonblokjes
– tweeëneenhalf liter water
– 500 gram spliterwten.

Bereiding:
Doe het water, de bouillonblokjes, de gewassen spliterwten, de groenten en het rundvlees in de heel grote pan. Laat drie kwartier koken. Haal het vlees eruit en pureer de rest. (Let op: het lijkt nu erg dun, dat komt goed!) Snijd het vlees in blokjes en doe het terug in de soep. Snijd de rookworst in plakjes en gooi het erbij. Laat een half uur koken. Het is nu heel dik. Roeren en serveren: Snert Zonder Groenten! Onze kinderen vlogen er met open ogen in ;-)

Bij het Landal park was ook een speelvijver met een mooi strandje.

Overigens wel een gevaarlijke speelvijver als je het nieuws tijdens de komkommertijd mag geloven… let u ook even op de fraaie hechtingen? Deze zijn er namelijk door Christiaan in gezet op de huisartsenpost in Emmen!

Op de enige zonnige en warme dag van onze vakantie gaan we daarom snel op weg met ons zandspeelgoed. Bette is nog erg moe en die mag daarom meerijden op papa’s nek.

Heel hoog!

Aangekomen bij het strandje beginnen we eerst met vereende krachten een kuil te graven met een dam ervoor, dan een lang kanaal en tenslotte een opvangbekken voor als de dam is doorgebroken.

Daarna gaan we naar het water om de emmertjes te vullen, maar het water is zo leuk dat we daar blijven hangen! Ondanks de niet erg hoge watertemperatuur spetteren Arend en Bette flink in het rond.

Vlak nadat deze foto was gemaakt duikelt Bette achterover in een kuil onder water en… komt niet weer overeind! Door een hevig geschrokken papa wordt ze aan een arm weer naar boven gesleurd en staat al snel hoestend en proestend op het strandje.

Doodgriezelig: je staat er twee seconden gewoon naast omdat je verwacht dat ze weer omhoog komt maar ze blijft dus gewoon liggen! Je kunt dus inderdaad écht niet even vijftig meter verderop staan. Gelukkig stond Christiaan er met zijn neus bovenop!

Na deze hevige schrik (vooral van arme papa, helemaal spierwit en trillerig, Bette was alleen koud en nat, mama had het gebeuren niet eens gezien want die was Jan aan het voeden en Arend begreep alle commotie niet zo) eerst maar eens even bijkomen met wat ranja en een pindakoek.

Bette blijft maar eventjes met mama in het zand spelen, Arend en papa gaan een wedstrijdje hardspetteren doen aan de waterkant:

En daarna snel weer verder met de stuwdam. Hij werkte geweldig!

Uiteraard zit de hele familie tot aan zijn en haar nek onder de modder dus wordt de dag afgesloten met een uitgebreide badsessie. (Met papa erbij in want we laten Bette nog even niet alleen in het water…!) Hij is trouwens toch de smerigste van allemaal en wordt dan ook flink geboend:

Een heerlijke dag. En een leerzame!

Hoewel wij natuurlijk wisten dat verdrinking doodsoorzaak nummer één is onder kleine kinderen hadden wij ons toch niet gerealiseerd dat het zó snel kan gaan. Het valt dus niet wel mee, het zal niet wel loslopen, het is niet een beetje overdreven, je kunt kleine kinderen echt, écht niet alleen laten bij vijvertjes, in speelbadjes, pierebadjes of zelfs in het gewone bad. Je kunt niet even het fototoestel gaan halen terwijl zij bij het water blijven of even het bed opmaken terwijl ze in bad zitten. Alle papa’s, mama’s en iedereen die wel eens op kleine kinderen past, knoop het in je oren!!

Hieronder nog wat aanvullende informatie van de stichting Consument en Veiligheid:

Kinderen & verdrinking
Spetteren, baden, zwemmen, varen: al op jonge leeftijd hebben kinderen met water te maken. Vooral op warme dagen is het voor kinderen leuk om in water te spelen. De keerzijde van waterpret is verdrinkingsgevaar.

Kinderen kunnen al verdrinken in water met een diepte van 5 cm. Zonder dat je het merkt; kinderen die verdrinken, zakken geluidloos onder water zonder te huilen of te spartelen. Binnen 2 minuten is je kind bewusteloos en binnen 4 tot 6 minuten heeft het onherstelbaar letsel opgelopen.

Wat kun je doen om je kind zo veilig mogelijk in aanraking te brengen met water? Wat zijn de gevaren en hoe kun je risico’s beperken?

1. Laat je kind nooit alleen in bad.
2. Wanneer je een opblaasbad gebruikt, zorg dat deze een stevige rand heeft en haal hem na gebruik altijd leeg.
3. Een vijver kun je het beste tijdelijk dempen. Wil je dat niet, scherm hem dan goed af en zorg bij de aanleg dat er een duidelijke overgang is tussen land en water.
4. Leer kinderen om te gaan met water en blijf altijd opletten.
5. Gebruik de juiste hulpmiddelen. Let op leeftijd en gewicht van je kleintje. Gebruik voor de allerkleinsten altijd een zwemluier.
6. Let bij het zwemmen in open water op de stroming en kijk uit met luchtbedden en opblaasbootjes.
7. Doe je kind bij het varen altijd een reddingsvest aan.

Okee, dit is ook even spelen met de picasa-software, maar op zich wel een mooie kans om wat foto’s online te zetten van het eerste uitgebreide ontbijt in ons vakantiehuisje!

Normaal hebben we daar geen tijd voor ‘s morgens in de drukte – één gaat naar beneden met Arend en Bette voor melk en boterhammen met appelstroop en smeerkaas, de ander blijft boven om baby te voeden, slaapkamers op te ruimen en een was in de machine te doen. Maar nu nemen we het ervan! Croissants, gekookte eitjes, geroosterd brood, sinaasappelsap, koffie en melk, mmm!

 

Smikkelen en smullen: een half croissantje past prima in een eierdopje, ei vind ik namelijk toch niet zo heel lekker. Ondertussen eet ik een geroosterd broodje met jam!

 

De mannen (twee van de drie dan)

 

Op vakantie vlakbij Emmen konden we natuurlijk niet de kans laten liggen bij de dierentuin te gaan kijken. Op de enige mooie dag van de hele week (slechts 60% kans op neerslag in plaats van 90% inclusief hagel, storm en onweer) stonden we om 10.00 uur voor de poort, als enige!

Arend en Bette vonden het prachtig, vooral de speeltuintjes, de kinderboerderij met konijnen en de eendjes. Papa en mama hebben er ook erg van genoten.

Toen ik er een leuk blogje van wilde maken had ik zó veel foto’s geselecteerd dat ik er maar een webalbum van heb gemaakt. Klik dus hieronder om een fotoverslag te bekijken van onze trip naar de dierentuin!

Dierentuin

Jan lacht al een poosje naar ons! Op de foto zetten is echter nog een beetje een probleem, want zodra je je gezicht verbergt achter de camera kijkt hij alleen nog met grote ogen naar het lichtje en is zijn lach nergens meer te bekennen.

Het is dus zaak om vooral met je hoofd in zijn blikveld te blijven en ondertussen met de camera in je hand een beetje te “mikken”. Dat geeft wel leuke resultaten maar niet ideaal: deze is teveel van onderen genomen en het hoofd zit niet helemaal centraal in de foto.

Een andere mogelijkheid is teamwork. Mama gaat met haar hoofd boven de baby hangen en papa bedient de camera. Dat gaat al beter!

Neem eens wat meer van recht boven hem? Zo ja!

Er valt een schaduw over z’n hoofdje zo, als we z’n stoeltje nou een beetje draaien, dan komt hij wat beter in het licht.

En nu nog eentje van de andere kant… beetje meer van boven… volgens mij wordt hij moe nu… nog éventjes doorgaan, de ideale foto hebben we nog niet… ik denk dat er nu een grote lach aankomt Antje, ga nog eens goed voor hem staan?

*klikkerdeklikkerdeklik*

O nee, nee, doekje! DOEKJE!!

Waarom ligt er dan ook geen luier onder zijn hoofd? En waarom heeft hij geen slab om? Dat is toch geen gezicht, allemaal foto’s met zo’n vieze slab om… Dan pak je toch een schone slab?? Maar al onze slabben zit het weer in omdat JIJ ze altijd kletsnat bij de was gooit… blablabla

Op een minuutje of tien à een half uur lopen afstand van ons huis, (afhankelijk van de hoeveelheid interessante stenen, eendjes, bloemen, poezen, en randjes-om-over-te-lopen die we onderweg tegenkomen), bevindt zich een heel leuke speeltuin. Er is een glijbaan, een wiebelplatform, twee schommels en een heeeeeleboel zand.

Vandaag gaan we daarom die kant op, gewapend met twee setjes zandspeelgoed!

Arend en Bette hebben hier exact hetzelfde zandspeelsetje bestaande uit emmertje, schepje, harkje en bak-een-zandtaart-vormpje (een oranje voetje). Als de setjes namelijk iets van elkaar verschillen wordt er geneuzeld: “Ik wil geen voetje, ik wil óók een handje!” “Waar is mijn gietertje? Nee ik wil geen zeefje!”.

Je zou denken dat ze dus nu tevreden zijn maar ze presteerden het om zich druk te maken over de kleuren van het spul: “Ik wil het blauwe emmertje! Ik wil het rode harkje!” Aaaargh! Het gevecht is uiteindelijk opgelost doordat Bette nog niet helemaal de kleuren kent, ze wilden allebei het blauwe emmertje maar Bette nam genoegen met de groene en noemde die blauw. Zo kan het ook!

Hieronder zien we de speeltuin in beeld, geheel rechts ziet u, in het zonnetje, een prachtig bankje staan waar ik mij eens heerlijk ga installeren met meegebracht boek. Ha! En hier hoef ik me niet druk te maken over “zand in de zandbak laten!!” want met zo’n grote zandbak hebben zélfs mijn kinderen voldoende ruimte voor hun zandfestijn.

Feest!

Op de terugweg moeten we altijd even stoppen bij de oprit van de overburen. Die hebben in hun voortuin namelijk een vijvertje met visjes erin en een waterspuwende kikker in de hoek. Fonteintje! U kunt de kikker precies tussen de twee kinderhoofdjes door zien.

En ook kind nummer drie heeft zich tijdens het uitstapje prima vermaakt:

Pret vlakbij, zo hoef je niet eens op vakantie!

Dinsdagochtend werd ik gebeld door de creche: of ik Arend wilde komen ophalen, hij had overgegeven en voelde zich niet zo lekker. Natuurlijk! Bij aankomst op de creche zag ik een spierwit jongetje dat heel stil op een stoel een appeltje zat te eten (niks voor Arend!) en maar wat graag mee wilde naar huis, terwijl ik hem normaal eerst zeker tien minuten moet “vangen”. Bij de deur werkte hij eerst het appeltje er weer uit (geluk bij een ongeluk: de eerste keer overgeven was over een verfschort heen en de tweede keer op de mat van de creche, dus niet in mijn auto) en ging toen heel gedwee mee.

Bij thuiskomst zoals dat hoort: op de bank! Niet in slaapzak (die heeft Arend niet) maar wel met eigen deken en kussen, én Aap. Zoals jullie hier zien is meneer al een stuk minder zielig:

Eigenlijk direkt bij thuiskomst had Arend al weer heel wat meer kleur en wilde zelf wel een glaasje appelsap (wat er ook inbleef). Ik dacht, hij lekker op de bank liggen, ik de woonkamer beetje afstoffen, gezellig. Even later hoorde ik Arend tegen Aap zeggen: “ik heb gespuugd, en nu moet ik in bed liggen!” (alsof hij straf had). Dat was natuurlijk niet de opzet! Dus ik zei: je hóeft daar niet te liggen… en hop, hij was er al uit! Blijkbaar viel het al weer mee…

En als je dan toch niet zo heel erg ziek bent, dan wordt je dus ook direkt maar aan het werk gezet. De was gaat tenslotte gewoon door! Arend heeft keurig alle sokken en onderbroeken op het rekje gehangen. Wel met muts op, anders heb je het koud.

Was! Houdt het dan nooit op?
Vandaag was wel weer een topdag. Er stonden nog twee op-te-vouwen wasmanden beneden, hing nog een droge was aan het rekje en er moesten drie wassen worden gedaan. Drie wassen gedaan, twee opgehangen (één in de droger gesmeten) en was van het rekje afgehaald. Toen dat klaar was werd Arend wakker en kwamen we er samen achter dat ik ‘m vergeten was een luier om te doen in bed. Leerpuntje: Arend is er nog NIET aan toe om zonder luier te slapen. Er kon dus als mooie toegift nog een wasje nummer vier in: een kots- pies- en poepwas van crechekleren, pyjama en beddengoed. Gelukkig geen Aap! Daarna was het tijd voor de mooie taak het allemaal op te vouwen.

Lukket!
(Arends variant van “gelukt!”)
Ik heb het niet geteld deze keer maar het was wederom een heleboel!