De Spiekers

Ja, en iedereen weet wat de volgende mijlpaal is na je vierde verjaardag en na de Allerlaatste Crèchedag. Dat is de Allereerste Schooldag! Nou is Arend natuurlijk al een paar keer vantevoren wezen wennen op de school, maar toch. Vandaag is het Echt.

Mama vond het ook spannend. De avond vantevoren alles al klaargemaakt natuurlijk. Voorbereiding is het halve werk. En u moet niet onderschatten wat er allemaal moet gebeuren: een tasje met splinternieuwe gymschoenen, een reservebroek, onderbroek en sokken (Arend durft nog steeds niet altijd op tijd tegen vreemden te zeggen dat hij moet plassen), een beker ranja en een banaan. In een ‘trommelbakje’ want dat hoort zo.

Arend zet zijn eerste stapjes op het schoolplein!
En Bette vliegt haar eerste kilometers over het schoolplein, die peuter daar in de verte.

Tijdens de wenperiode was het ook al elke keer een gevecht om haar weer mee terug te krijgen. Zodra we de drempel van de school over waren deed Bette zo snel mogelijk haar jas, sjaal en handschoenen uit, en als ze de kans kreeg ook haar schoenen, en rende naar de links-achter-hoek van het klaslokaal waar je via een trappetje naar boven, naar de Huishoek kan (een soort zoldertje). Zo, ik ben binnen!

Dus, terwijl mama nog even bij Arend blijft omdat het zo spannend is voor zo’n klein jongetje staat het kleine zusje van het kleine jongetje de baas te spelen over een stel kerels die twee keer zo oud zijn als zij. Maar, gezegd moet worden, Bette geniet er ook wel ERG van om gezellig alleen met mama thuis te zijn, zo’n ochtend. Helpen het bed afhalen enzo.

Gelukkig is Arend erg snel gewend, want hier is óók een juf Ria!

Tja. Nou hadden we natuurlijk het liefst een foto geplaatst met een strálende Arend die hand in hand met Lars of Mees of Sterre of Nina weer naar buiten komt rennen na schooltijd, zoals dat bij de vier wen-ochtenden steeds gebeurde. Maar op de Eerste Echte Schooldag: dikke tranen!

Wat was er gebeurd? Toen juf Ria bij alle kinderen de jassen en tassen en schoenen aan het aanklussen was, ging Arend er vandoor, naar de WC, zonder het te zeggen. Dus toen juf Ria naar buiten liep met de kinderen was er ineens ééntje verdwenen! Natuurlijk ging ze meteen weer naar binnen om Arend te zoeken maar hij was plotseling alle kinderen en de juf kwijt, en was helemaal alleen in de school…

Arme Arend, maar vooral arme mama – Arend maakte zich er vijf minuten na het gebeuren to-taal niet druk meer om en schopte ‘s middags zelfs een kleine scène omdat hij niet nog een keer naar school ging maar naar bed (hij kon niet meer op zijn benen staan). Mama vond het maar een dramatisch incident. Ach, de Grote Boze Wereld toch. De rest van de week is gelukkig zonder een valse noot verlopen!

En zaterdag 21 februari was het dan zo ver: onze Arend werd vier jaar!
Toch echt wel een mijlpaal hoor!

Eerst lekker met z’n allen naar beneden. Arend heeft van ons een prachtig kado gekregen: Kapla. Wij dachten, niet kinderachtig doen, we beginnen met voldoende plankjes. Het is toch ook zonde als je er leuk mee wilt bouwen en je komt maar tot halverwege je project?

Dat zijn een BOEL houten plankjes.

Natuurlijk moest er direkt gebouwd worden!

Rond koffietijd kwamen Franke en Kirsten met Lars, Stijn en Jort op verjaardagsvisite. Arend mag eindelijk de prachtige Cars-taart-kaarsjes uitblazen!

Arend is dol op Cars. Hij heeft van Lars een heel mooi Cars t-shirt gekregen!

Kameraden:

Natuurlijk heeft Bette óók een vriendje. Stijn weet nog niet zo goed wat hij ervan moet vinden.

Koffie, taart, bezoek en vlaggetjes:

En natuurlijk bleef het hier niet bij!

Na het middagslaapje (“Ik ga niet naar bed! Ik ben al vier! Grote jongens gaan niet naar bed!”) kwamen opa Arend en oma Gea, opa Jan en oma Betty én Besse en Beppe Tippe nog langs. Arend werd verwend met een prachtige Siku trekker met borstelding ervoor en een playmobiel brandweerwagen. Natuurlijk mocht Arend kiezen wat we gingen eten, patat met ‘manonaise’. (Gelukkig zei hij geen pannenkoeken! Gelukkig!)

Een heel gezellige verjaardag!

Je zou het wel denken:

maar het valt mee.

Aangezien onze kinderen uit zichzelf gewoon niet eten zijn wij na een aantal jaren héél creatief geworden in het verzinnen van allerlei trucs en spelletjes om wat naar binnen te smokkelen. Eén van de meest succesvolle is het ‘spelletje van de handen’ waarbij een ouder zijn/haar hand omhoog houdt en het kind bij iedere hap een vinger naar beneden mag drukken. Zo tien happen naar binnen!

En er wordt uiteraard niet valsgespeeld: een klein hapje is een halve vinger omlaag. Dat is lastig joh! Sowieso is het erg lastig omdat Bette nogal een eigen mening heeft over de volgorde waarin je vingers naar beneden moeten. Bij voorkeur eerst de middelvinger of de pink. Probeer zelf maar eens al je vingers recht omhoog te houden en dan de pink naar beneden te doen. En reken maar dat Bette er niet mee accoord gaat als je de andere vingers ook halfslachtig omlaag hebt.

Hier probeert Bette aan te duiden dat mama per se alle vingers naar beneden moest hebben, behalve de middelvinger. Mama vond dat niet zo nodig maar Bette bleef obscene gebaren in mijn gezicht heen en weer zwaaien. Toch maar gecapituleerd, uiteindelijk.

Ja, daar is ook een foto van. Nee, die wordt niet gepubliceerd.

Anyway, de macaroni is opgegaan. Goed systeem hè?

Ja, vorige week was het zo ver, de Allerlaatste Crèchedag voor Arend!

Dat was best even een beetje slikken.
Arend is op de leeftijd van zes maanden, toen wij in Sappemeer zijn gaan wonen, op Joepie gekomen. Anderhalf jaar op de Gele Groep (met juf Ria en Juf Hilda) en daarna twee jaar op de Oranje Groep (met Mariska en Carolien). En af en toe ook Nicole, Rebecca, Greetje en Anneke. Dat is toch best een hele tijd! En al die jaren nooit een probleem, altijd ging Arend met heel veel plezier naar de “kesj”, nooit huilen bij wegbrengen, en in al die tijd kan ik me maar één keer herinneren dat we hem eerder hebben opgehaald.

Toen, dus.

Maar nu is het dan echt voorbij!
Arend mocht trakteren op de crèche (Winnie-the-Pooh koekjes) en deed als afscheid een prachtige ArendDropPot cadeau aan de leidsters:

Hier Arend voor de ingang, met zijn afscheidskaart (Dag Arend!).

Gelukkig komt hij er nog regelmatig om z’n broertje en zusje mee op te halen!

Arend heeft een heel mooie radiografische bestuurbare auto. Ergens mankeert er echter iets aan één of ander contactje, waardoor het ding maar één dag functioneert op een 9-volt batterij. Dat is erg vervelend (en duur).

Het contactje repareren is helaas niet gelukt zodat we nu een nieuwe tactiek hebben ontwikkeld: een oplader, oplaadbare batterijen en elke dag wisselen maar.

Arend vindt echter dat hij dat prima zelf kan. Flauwekul toch dat papa of mama dat de hele tijd moet doen? Dus, de schroevendraaier uit het Bygga bouwsetje van een bekend woonwarenhuis (hint: er ontbrak een rood schroefje) erbij, en zelf aan het knutselen!

Het lukte helaas nog niet zo heel erg hard maar we waarderen het initiatief!

Jan is een half jaar oud! Hoera! Hij mag een fruithapje!

Van de papa en mama van Rachel hoorden we al dat ons nichtje met een hoop fruit in haar maag de nacht heerlijk doorslaapt. Dat leek ons wel wat aangezien Jan nog regelmatig om 0:45 uur, 3:15 uur en 5:30 uur gezellig bij mama wil drinken. Dus, de kalender wees aan dat Jan zes maanden oud was, en de geprakte peer stond meteen op tafel. Het was geen doorslaand succes.

Hm, hee, een lepeltje. Kennelijk moet dat in mijn mond.

Ik weet het niet hoor. Is dat echt wel een goed idee?

Ik geloof dat ik dit niet zo lekker vind!

Nee! Bah! Het glibbert! Het is koud! Haal het eruit, haal het eruit!

Op advies van oom Nanne gaven we Jan de volgende dag dan maar een banaan, en wel volgens de Rapley-methode.
Niet dat hij daar wel van at, maar hij vond ‘t tenminste leuk!

Onze Boeddha.

Overigens hoorden we van de crècheleidsters dat Jan daar een half bakje vol geprakte appel met peer heeft opgesmikkeld! Wat een kleine verrader! Een nacht doorslapen heeft het echter niet opgeleverd: hij had buikkrampen. Nouja, tegen de tijd dat hij ‘t huis uit moet heeft hij vast wel geleerd andere dingen te eten dan borstvoeding…

Okee, het wordt misschien een beetje saai, maar dit schaatsverhaal willen we toch nog even kwijt!

‘s Woensdags is het zo ver: de eerste officiële KNSB toertochten op natuurijs kunnen worden verreden! Hier willen we natuurlijk bij zijn dus Antje neemt vrij, Chris was al vrij, kinders op de crèche – ideale omstandigheden.

(*kuch* kolven in de auto *kuch* je moet er iets voor over hebben…)

We besluiten te gaan voor de Blokzijler Merentocht die door het prachtige nationaal park De Wieden langs dorpjes als Jonen en Muggenbeet voert.

We waren net op tijd – in de loop van de dag begon het flink te dooien en werd het ijs zo slecht dat de organisatie de tocht moest staken! Er waren zelfs flink wat deelnemers door het ijs gezakt. Na twaalf uur mocht er niemand meer starten en halverwege de middag werden er actief mensen van het ijs gehaald door de organisatie en de politie. Desondanks waren er nog legio eigenwijze idioten die ergens halverwege de route het ijs opgingen.

Gelukkig konden wij de hele tocht nog uitschaatsen! Onze medailles:

En we zijn zelfs nog op tv geweest! Gea (Christiaans moeder) zag ons voorbij komen op rtv-oost. Blijkbaar hebben ze ons er later uit geknipt (snap je dat nou?) want bij terugzoeken op internet kon ik ons niet helaas vinden. Wel hoorde ik de verslaggever zeggen dat het ijs volstrekt onbetrouwbaar was inmiddels, vooral het pontje bij Jonen was volgens hem een echte ‘necklebot’…

Overigens wordt de Blokzijler Merentocht aanstaande zondag weer gereden – wij kunnen het zeker aanraden want het was prachtig!!

‘s Middags na het schaatsen kregen we bezoek uit Arnhem: Gert, Johanneke en Quinten!
Hier wordt voorgelezen uit het boekje van de Grote Donkere Wolk (aka Kikker en zijn vriendjes) door Johanneke.

En ‘s avonds met de hele club kaasfonduen!

Helaas wilden de kinderen niet eens even voor de show hun broodje in de kaas dopen. “Niette kaas, mama! Isse VIES.” En inderdaad, ‘vies’ mag niet. ‘Dat vind ik niet zo lekker’ is de frase die we eventueel nog willen accepteren. Tja.

Wij waren nog niet zo slim geweest om alvast schaatsen te kopen voor Arend en Bette. Franke en Kirsten wel! Ongeluk bij een geluk: Stijn was ziek… en wilde bovendien pertinent NIET het ijs op. Daarom mochten wij de schaatsen van Stijn lenen voor Arend!

Kijk toch eens wat een mooie slag Arend van nature al probeert te maken:

En een plezier had hij erin!

Wohow! Pas op, ijs is glad hoor! Arend is een paar keer gevallen, maar zei steeds zelf “geeft niks hè mama!” en klom dan weer overeind!

Nou dachten wij, voor Arend is het leuk om met schaatsen te oefenen, hij is tenslotte bijna vier, dan kan Bette gewoon een beetje meelopen enzo. Nou, mooi niet. Hoe konden we ook zoiets stoms bedenken. Bette moest en zou óók de schaatsen onder!

Dat is raar!

Maar ook Bette probeert al te schaatsen!

Natuurlijk kun je dikke ijspret hebben als je alleen maar een beetje half kunt krabbelen, lopen en koek-en-zopie eten. Superleuk, echt waar. Fatsoenlijk schaatsen leren is nergens voor nodig. Wij kunnen ons behoorlijk ergeren aan die arrogante houding.

Maar nu even serieus.

Aangezien Arend al echt probeert slag te maken, en hem dit door de dubbele ondingen die wij hem onder z’n voeten bonden onmogelijk wordt gemaakt, hebben we op aanraden van kinderschaatsexpert Sacha echte easy gliders aangeschaft. Eens zien of hij later ook schaatser wil worden! (en dokter)

Nog meer (*kuch*) ijspret…
Mama ging even een eindje wandelen met alle kinderen. Het had al flink gedooid dus tot gróót ongenoegen van Arend en Bette gingen we niet schaatsen op de vijver in de wijk. Toen we daar echter langsliepen bleek dat bijna alle buurtkinderen nog op het ijs te vinden waren!

Tja, toen moesten Arend en Bette natuurlijk ook even.

‘Even’, dacht mama. Mooi niet: toen ik Arend probeerde weer op de kant te krijgen was het een compleet gevecht, schreeuwen, trappelen, moeilijk doen… “ik wil oppe IJIJSSSS!!!”. Eindelijk had hij twee voeten op het zand, kijk ik achterkom, zie Bette met haar voet richting een plasje op het ijs gaan…

…wat dus geen plasje was, maar een miniwakje. Eén of andere grapjurk had een gat in het ijs gehakt. Hup, Bettes been erdoor en alles kleddernat!

Gelukkig was het een wakje van maar tien centimeter doorsnede, maar precies genoeg voor een peuterbeentje. Mama schrok zich natuurlijk lam (“Arend! NU op de kant blijven staan en MOND HOUDEN!”), Bette was er – zoals gebruikelijk – totáál niet van onder de indruk. Ze vond het een beetje koud, dat wel.

Vanaf welke leeftijd mogen kinderen ook al weer op zwemles?