De Spiekers

Vorige week vrijdag gingen we met z’n alleen naar de Sprookjeshof in Zuidlaren! We hadden er nog nooit van gehoord maar nu mama in Zuidlaren werkt kwamen we op het idee daar eens te gaan kijken. Leuk!! Het is eigenlijk een heel grote speeltuin op een zandvlakte en alles staat in het teken van de ouderwetse sprookjes. Weer eens iets anders dan Mega Mindy en kabouter Plop (die overigens ook best leuk zijn).

Hieronder mama en Bette samen in een reuzenradje.
Het rad gaat rond doordat papa zich een ongeluk trapt op een soort fiets onderaan! Maar het uitzicht was schitterend.

Daarna gaan we in de Flintstone-autootjes rondrijden.

Er is ook een rollerbaan:

En een springkussen!

Papa doet een salto mortale:

Arend was helemaal dol op de kabelbaan. Hij zeulde het ‘stoeltje’ helemaal zelf over het trappetje naar boven, zoals je ziet was hij maar nét lang genoeg om het ding vast te houden want hij hing best hoog:

Bovenaan sprong hij op de zitting en vloog over de baan!

Echt minstens tien keer achter elkaar.

Verder was er in de Sprookjeshof nog een ballenbak, een kinderboerderij, héél veel klimdingen en glijbanen, trapbootjes, zo’n ding met van die wagentjes in de lucht (hoe heet dat ook al weer?) een kaboutermuziekschool, uitbeeldingen van alle bekende sprookjes, een koffietent, een enorme zandbak en een snackbar.

Echt een attractiepark om een hele dag door te brengen en dat vlak om de hoek! Who needs de Efteling?

Een doodgewone ochtend in de vakantie met alledrie de kinders thuis! Er wordt zeer druk gespeeld.

Arend is bezig de trein te laten rijden over zijn prachtige spoorlijn – en denk niet dat papa die spoorlijn in elkaar heeft gezet, dit soort civieltechnische hoogstandjes bouwt hij echt helemaal zélf! Bette speelt met het sesamstraatkegelspel en Jan vermaakt zich zoetjes met alle honderden speeltjes die zijn box liggen.

Hee! Jij daar in die box! Wat zit jij uit die bak te graaien? Dat is dus niet de bedoeling!

Je kunt tegenwoordig werkelijk niks bij de box in de buurt hebben (bijvoorbeeld een cd-rek, een plant, een tafelkleed, een didgeridoo) of Jan trekt eraan.

Voor het geval iedereen inmiddels vergeten was hoe ze er ook al weer uitzagen:

Met als speciale bijlage deze uitspraken van Arend en Bette!

Arend:
“Papa kijk wat ik hier heb op mijn knie! Ik heb een muggenbubbel!”
“Mama, ik wil geen gras in mijn aardappels!” (over de ovenaardappeltjes met rozemarijn)

Bette: (‘s avonds in bed)
“Zagen, zagen, wiele-wiele-wagen (zeg nou zelf, ziet u vaak wagens met wieden eraan?)
Baby-Jan kwam thuis om een boterham te vragen,
Vader was niet thuis, moeder was niet thuis…
– o nee, eerst moeder! –
Moeder was niet thuis, vader was niet thuis,
piep zei de muis in het voorhuis!”

Okee, ja, tja, wat zal ik eens zeggen.
Het is inderdaad om je dood te schamen.

Drie kinderen, twee banen en ook nog anderszinds drukke bezigheden – het bloggen bleef er een beetje (boel) bij. De drempel wordt ook steeds hoger om er weer aan te beginnen, je moet immers nog zo veel gebeurtenissen inhalen!

Ik heb besloten dat inhalen maar te laten zitten en met goede moed verder te gaan met waar we nú zijn. Met dank aan opa en oma, die voor een extra motivatie zorgden: we hebben nog wat paaseitjes gevonden, dan ben je al weer een week verder!

Eén serie foto’s uit mei stond al een poos in de wachtrij om gepubliceerd te worden, die zetten we er dus nog in, en daarna gaan we gewoon verder met het heden. Hopelijk zijn we nog niet al onze lezers kwijt!

Met zonder zijwieltjes!!

Afgelopen zondag was het Palmpasen!

Palmpasen staat voor de intocht van Jezus Christus in Jeruzalem, waar Hij onthaald werd met zwaaiende palmtakken en Hosanna-geroep. Het is traditie op veel christelijke scholen dat de kinderen in de week vóór Palmpasen een ‘palmpasenkruisje’ maken.

Vrijdagochtend kwam Arend er dan ook apetrots mee naar buiten:

De symboliek achter het palmpasenkruisje werd in de weekbrief van school keurig uitgelegd. Het houten kruis staat natuurlijk symbool voor het kruis waaraan Jezus is gestorven. Het kruis wordt met geel-groen crêpepapier omwikkeld want geel is de paaskleur en groen verwijst naar het nieuwe leven dat in de lente en met Pasen begint.

Gezien het klimaat worden bij ons buxustakjes in plaats van palmtakken gebruikt om te verwijzen naar de intocht in Jeruzalem. Bovenop het kruis zit een broodhaantje geprikt die zowel staat voor de haan die kraaide toen Petrus driemaal Jezus verloochende in de tuin van Kaifas, als voor het Laatste Avondmaal waar Jezus het brood brak.

Het hartje, op deze foto niet goed te zien, (was van vilt) is een symbool voor de liefde van Jezus, het spekje is de spons, die in zure wijn werd gedrenkt om Jezus’ dorst te lessen. Twaalf chipsringetjes stellen de twaalf apostelen voor. Eigenlijk hoort er nog muntdrop aan te hangen als symbool voor de dertig zilverlingen waarvoor Judas Jezus verried en een kaarsje die staat voor de lans die in Jezus’ zijde werd gestoken toen Hij was gestorven aan het kruis. De kaars herinnert ons eraan dat Jezus het Licht van de wereld is.

‘s Morgens waren de kinderen in ‘processie’ door de wijk gelopen met de kruisjes en op Palmzondag zelf was er een speciaal op de schoolkinderen gerichte dienst. Lars en Arend zijn er, samen met hun mama’s, naar toe geweest. Tijdens de dienst zelf hebben we maar geen foto’s gemaakt maar achteraf moesten de heren nog even poseren:

Ja en je kunt natuurlijk niet verwachten dat je als jongetje van vier de hele ochtend met een kruisje vol snoep voor je neus gaat zitten, en dan ook nog als de mama’s maar stééds niet tevreden zijn over de foto’s een half uur in de tuin blijft staan, en dan níet een hapje neemt. (De oplettende lezer heeft allang opgemerkt dat op de eerste foto de discipelschare al hevig is uitgedund)

Maar goed, dat gaf niet want ze hebben het eerlijk uitgedeeld aan de rest. Het laatste symbool van het palmpasenkruisje: het lekkers dat eraan hangt moet je aan anderen kado doen!

Ik kreeg bij een patiënte een lekker kopje thee geserveerd. Het smaakte echter een beetje… stoffig…

Hieronder het Pickwickpapiertje dat aan het gebruikte theezakje zat met ernaast het logo dat Pickwick nu gebruikt:

wisseling van logo’s vond plaats in 2004. Mjammie!

Jan kreeg zijn eerste echte broodje! Hij was helemaal verguld mee.
Alles en alles stopt hij in z’n mond maar het broodje lachte hij alleen maar tegen (en om).

Toch maar een poging wagen.
Mama met het fototoestel blijft interessanter.

Haaa! Dit is lekker!

Uiteindelijk is er niet veel binnengekomen vrees ik (gezien de hoeveelheid die onder zijn stoel lag na afloop) maar hij vond ‘t erg leuk.

Stomme Tweenies…
Op televisie was te zien hoe je van een vel papier een bootje kunt vouwen. Dat leek Arend en Bette wel wat! Of mama even een bootje wilde vouwen?

Eh. Tja. Hoort dat dan niet bij standaard ouderschapsexamen? Nee dus.
Gelukkig bracht jijbuis uitkomst!

Kijk eens!

Toen moesten we ze natuurlijk nog laten varen:

Ze wilden prima drijven! En het duurde best lang voor het papier papperig werd.

Vandaag gingen we kleien. Arend en Bette hebben allebei een doosje met een heleboel bolletjes klei in diverse kleuren.

Bette heeft alle bolletjes doorelkaar geprakt en heeft nu dus één grote, bruine bal. Arend peutert iedere keer als hij met de klei heeft gespeeld alle kleurtjes weer van elkaar los en heeft dus nog steeds een heleboel gekleurde bolletjes klei.

Vandaag hebben we een gezamelijk kunstwerk gemaakt: een appel!

De grote bruine bal van Bette en van Arend een roze stokje en een groen blaadje. We zaten echter zo hard met z’n allen te roepen dat het toch zo’n mooie, lekkere appel was, dat Bette even was vergeten dat ‘t om een ‘net alsof’appel ging. Ze nam een hapje. Dat was erg vies. Maar klei is niet giftig toch? Ook doorelkaar geprakte heulveulkleurtjesklei niet toch?