De Spiekers

Bette heeft Anna-pop, die normaal gesproken overdag moet slapen als zij wakker is, meegenomen naar beneden en is druk aan het poppenmoedertje spelen. Voor het eerst, eigenlijk. Zou ze geïnspireerd zijn door Lotta en Aimee?

Anna-pop krijgt een lekker fruithapje:

Hap!

En een flesje toe.

Het is zo’n toverflesje waarvan de vloeistof in een dubbele wand zit, en dus verdwijnt in de dop/speen wanneer je de pop de fles geeft. Kennelijk heeft Bette door dat er vast geen echte melk in zo’n flesje zit. Ze mocht immers zojuist ook geen echte geprakte banaan aan Anna-pop geven.

Bette: zit er in dit flesje melk van een koe?
Mama (afwezig): ja, melk komt van een koe.
Bette: jahaa, maar komt déze melk in dit flesje óók van een koe? Of is het voor nep?
Mama: o, nee, de melk in dat flesje is inderdaad nep.

Jan vindt het machtig interessant, dat poppengedoe. Hij krijgt echter flink op z’n falie van zuslief als hij probeert de poppenwagen af te pakken en een stukje te gaan rijden. Dan pakt hij zijn eigen popje en bedenkt een alternatief:

Milly in de loopauto!
Ziet het er hier al niet comfortabel uit, helaas heb ik geen foto van het vervolg waarbij de deksel met geweld wordt dichtgestampt en alleen het armpje nog te zien is. Jan heeft nog een lange weg te gaan voor hij zo’n goede poppenpapa is als Arend!

Zomaar een leuke foto van alledrie, mét de mega-stuiterballen van opa en oma.

[bijkeuken]stuiterballen met stuiterballen, ja[/]

(Als één van de andere familieleden die van deze gelegenheid hebben gebruik gemaakt, een betere foto van het trio heeft, houd ik me aanbevolen.)

Eigenlijk is het te zot dat een kind al een eigen spelcomputer(tje) krijgt terwijl hij het woord nog niet eens goed kan uitspreken. Maar hij vindt het ZOOO leuk, spelletjes doen op de computer. En hij kan het zo goed! Papa en mama besluiten het na lang dubben tóch te doen: een Nintendo DS lite! Met natuurlijk een Mario-spelletje erbij.

De grote verrassing:

Mama helpt met het instellen en opstarten. Al het kroost kijkt belangstellend toe!

Opperste concentratie.

Jáááááá, ik ga naar het volgende level!

Het is onvoorstelbaar hoe snel een kind van vijf doorheeft hoe je met zo’n Gameboyding moet omgaan. Binnen de kortste keren wist hij al precies uit welke blokjes de belangrijke paddenstoeltjes en dergelijke komen (mensen die vroeger ook Mario hebben gespeeld weten wel waar ik het over heb) en is het uitspelen van het eerste level een ‘vet makkie!’.

Beslist géén makkie was het om Arend van zijn speeltje los te peuteren en aandacht te doen opbrengen voor trivialiteiten als bezoek, taart en andere kado’s. Een groot succes, dus!

Het is de dag voor Arends verjaardag. Arend krijg een paar kaartjes in de brievenbus! Bette is een klein beetje jaloers en verdrietig omdat zij geen enkel kaartje heeft gekregen, en omdat het nog zóóóó lang duurt voor het zomer is. Want ze is jarig in de zomer, in Augustus. Dat weet Bette al heel goed.

In één van de kaartjes, van tante Harmke en oom Onno, zit ook nog wat geld om een kadootje te kopen! Arend zegt tegen papa: “Papa, van dat geld wil ik een kadootje kopen voor Bette, omdat ik morgen heel veel kadootjes krijg en zij niks, en anders is ze verdrietig!” Heb je ooit zoiets gehoord van een vijfjarige??

Papa en mama zijn ontroerd door Arends gulheid en mama gaat met broer en zus naar de speelgoedwinkel waar ze allebei iets mogen uitzoeken. Ze zijn er snel uit: Bette kiest de Tinkelbel-film en Arend de film van Cars.

Bedankt voor de mooie kado’s, Harmke en Onno!

Tijd om weer een aantal gezellige uitspraken van onze oudste twee te bloggen!

We gaan op een druilerige zaterdagmiddag met z’n alleen naar de binnenspeeltuin in Scheemda. Als Arend hoort wat we van plan zijn roept hij uit: “o mama, mijn hartje klopt gewoon in m’n buik van blijdschap!” (Je zou haast denken dat we hem uit Rozemarijntje voorlezen in plaats van uit Op en top Fien, wat toch heus minder zoetig is).

Mama zit met Arend en Bette aan tafel, voor ons staan bekers warme chocolademelk. Arend en Bette moeten even wachten met drinken totdat papa ook aan tafel zit.
Arend: Is papa op de WC aan het plassen?
Bette: Nee, hij is aan het poepen!
Arend: Of hij is bezig in de schuur.
Bette: Is papa in de schúúr aan het poepen?

Mama zit met Bette in de vensterbank te kijken hoe het alwéér sneeuwt.
Bette: Ik vind de sneeuw niet meer leuk.
Mama: Ik eigenlijk ook niet.
Bette: Het is koud.
Mama: Ja, dat vind ik ook. Maar de sneeuw ligt er nu, dus we moeten er maar het beste van maken.
Bette: Ja, een heel mooie sneeuwpop!

Papa gaat met Arend naar school. Arend moet voor vertrek zijn hemd bij z’n broek indoen, zijn jas tot bovenaan dichtritsen, een muts op, een sjaal om en handschoenen aan.
Arend: Wanneer is het nou lenter?
Papa: Lente. En dat duurt nog wel even: het is drie maanden lang winter. En dan is het drie maanden lente, en dan drie maanden zomer, en dan drie maanden herfst.
Arend (kennelijk nog steeds getraumatiseerd): O ja, en dan is het drie maanden kerst!

Schaatsen!! Er ligt prachtig ijs op de vijver in de wijk. Arend heeft dit jaar voor het eerst écht zijn enkele-ijzer easygliders aan. Zie hem al prachtig slag maken!

Maar ook Bette is goed aan het oefenen:

En op vakantie (vlak bij de Emmer Rietplas) doet mama ook de schaatsen onder. “Je kunt makkelijk het meer over!” had papa gezegd. Ik schaatste alleen recht op de zwemmende eenden en meerkoetjes af. Toch maar niet dus (daahaag) en maar de baan gevolgd die het borstelwagentje had gemaakt voor de toertocht van de volgende dag. Heerlijk!

Drietal op het ijs:

En bij thuiskomst: warme chocolademelk!
(Maar het blijft koud. En ik wil dat het lente wordt!)

En de winter gaat maar door, en gaat maar door. Bij mama heeft er ondertussen een extreme winterzatheid toegeslagen, (tijdelijk weer onderdrukt door het schaatsen op natuurijs) desalniettemin toch nog maar weer een paar foto’s van de sneeuw en de witte, witte tuin. Je weet maar nooit – straks krijgen we de komende twintig jaar niet meer zo’n winter.

Tuin in de sneeuw:

Arend probeert een sneeuwpop te maken, hier zie je hem met zijn eerste bal:

En Bette maakt met emmertjes een Sneeuwkasteel:

Hup, nog een toren erbij. Het wordt ook tijd voor een nieuwe broek, zo te zien.

Het was toch wel weer leuk zo in de sneeuw. Maar wel koud. Ik wil nu wel eens lente!

Jan op een paar klompjes, dat we gekregen hebben toen Arend werd geboren:

En Jan terwijl hij de laatste hand legt aan zijn pyramide-puzzel-emmertjestoren:

Hieronder:
Andere zoon, andere deugnieterij, andere auto, maar nog altijd dezelfde Beckvam-kruk…

(Inderdaad, het werd zelfs ten tijde van deze foto al hóóg tijd dat het Fisher Price kerststalletje naar zolder werd verhuisd, en daar staat-ie inmiddels ook)

Bette blijft het kerststalletje leuk speelgoed vinden. Hier heeft ze haar geheel eigen opstelling gemaakt:

“Iedeleen moet om beebie-Jezus heen staan, want ze kwamen allemaal om naar het kindje te kijken!”

Gezellig met z’n allen tafelen lukt bij ons eigenlijk alleen als er pizza, patat of pannenkoeken worden geserveerd… maar wonder boven wonder, kaasfondue vinden Arend en Bette ook heerlijk! Ik blijf er versteld van staan. En het eet zo gezellig!