De Spiekers

En dit is dus Jan zijn eerste keer op de strafkruk. Hij heeft in elk geval door dat hij niet voor zijn plezier op de Beckvam moet zitten.

Het was dan ook absoluut verdiend: om een volstrekt futiele aanleiding had Jan zijn hele kom macaroni op tafel omgekieperd.

Wacht even, zit Jan daar nu alwéér op de strafkruk? Jazeker. De oplettende lezertjes zullen opmerken dat er een heleboel autootjes door de keuken verspreid liggen.

Toen Jan na het macaroni-incident weer van de kruk afmocht wilde hij niet aan tafel komen zitten maar liep boos en mopperend naar de speelgoedkast, pakte de bak met autootjes en begon deze in de keuken rond te gooien. Hoezo peuterpubertijd?

Langs Hoogezand-Sappemeer loopt het Winschoterdiep. Aan dit grote kanaal liggen heel wat scheepswerven die kustvaarders bouwen. De schepen worden, als ze klaar zijn, te water gelaten van een zogenaamde “dwarshelling”. Dit houdt in dat de schepen evenwijdig liggen aan het water en dus zijdelings van de kade glijden. Dat geeft een boel waterverplaatsing. Op een miezerige zaterdagochtend was er een tewaterlating waar wij naar gingen kijken.

In afwachting van de grote plons:

PLONS!!!!
Deze foto is een beetje van het begin van de plons, maar de hier ontstane minitsunami spoelde helemaal over de weg heen en maakte auto’s zelfs nat die in de berm aan de overkant van de straat stonden!

Na het te water laten veert de boot weer een indrukwekkend eind terug, en komt dan in normale vlakke positie tot rust.

De boot werd daarna door een sleepbootje weggesleept. Leuk om een keer te hebben gezien!

Onze kinderen, met name Bette, zijn dol op knutselen en tekenen. Niet altijd op papier helaas (Jan), maar goed, de Muze waait waarheen zij wil. Bette signeert tegenwoordig haar kunstwerken, met geschreven óf met geplakte letters. Welke kant op het bolletje van de b uiteindelijk wijst doet er voor haar nog niet zoveel toe.

Op een doodgewone zaterdagochtend zat het drietal ijverig samen te werken aan een heel lange slinger:

Een heel lange slinger! Uiteindelijk hebben we hem mee naar opa en oma genomen.

Tussenvoegsel: hoe ik dat heb met die foto’s weet ik even niet meer. Ik zou zweren dat deze foto’s vlak na elkaar waren genomen maar op de foto waar je de slinger kunt zien, hebben de kinderen ‘ineens’ pyjama’s aan! Dat zal dus wel niet kloppen maar ik heb nu geen zin om het uit te zoeken. De slinger die ze aan de keukentafel maakten leek daar in elk geval wel op, voor het idee!

Jan is wel weer klaar met de slinger en buigt zich over een oude PDA die hier nog in huis was. Die wordt niet meer gebruikt sinds we de milestones hebben. Nu heeft hij óók een computertje met een stylus. Met een beetje fantasie lijkt het wel een Nintendo DS!

Bette is, zoals zo vaak, druk aan het knutselen. Als het klaar is laat ze me trots zien: “Mama kijk! Als ik dan weer eens ga vallen, en mijn arm is kapot, dan hoeven we niet naar het ziekenhuis voor een paarse pleister (= gips) want dan heb ik er zelf al één gemaakt!

Ik denk niet dat de immobiliserende functie van het zelfgemaakte gips even goed is als dat van het ziekenhuis maar het is toch knap bedacht! En minstens zo knap dat ze zich het ongeluk en het paarse gips van ruim twee jaar geleden weet te herinneren!

Een paar jaar geleden paste papa nog met ‘alle kinderen’ ruim in het bad. Inmiddels is het aardig wat krapper:

Maar nog altijd even leuk en gezellig!
(ondanks dat Arend een gezicht trekt alsof papa wel héél hard op zijn hoofd drukt en Jan behoorlijk de waterpokken heeft)

Een doodgewone zondag.
Papa en Arend spelen “Mario tegen elkaar” – twee Nintendo’tjes die met elkaar contact zoeken. Je kunt dan het avonturenspelletje Mario doen met twee poppetjes in één veld. De truc is om zo snel mogelijk een aantal sterretjes te verzamelen. Arend verslaat papa met kilometers lengte!

Bette en mama doen het ouderwets: Wie is het?

Wie is het met Bette spelen is gezellig maar niet erg spannend: Bette is namelijk altijd Sophie. Daarbij vertelt ze me altijd vantevoren wie ze heeft gekozen én ze laat het kaartje zien. Eigenlijk moet je een kaartje ‘blind’ pakken, Bette zoekt haar kaartje echter zelf uit, zegt dan tegen mij: “mama, ik ben het meisje met het zwarte haar met de kraaltjes erin”, laat het kaartje aan mij zien (Sophie) en dan gaan we beginnen. Best knap van mij dat ze af en toe nog wint ;-)

Na enige aanwijzingen van mijn kant ziet Bette nu wat meer de competitie in het spel en was ze laatst zelfs Philippe!

Bette is vier! Groot feest!

Ja, al ruim een maand is Bette vier. En ze gaat dus ook al bijna een maand naar school! Op de mooie nieuwe fiets die ze op haar verjaardag heeft gekregen.

Bette in de klas met naast haar Juf Maria. Dat is niet Bettes eigen juf maar de directrice die ook even bij de nieuwelingetjes kwam kijken.

Het is wel even wennen voor Bette, naar school. Ze vindt het leuk maar is ook wel héél erg moe ‘s avonds. Gelukkig is ze tot nu toe elke dag met plezier naar school gegaan!

Een paar plaatjes van onze jongste.

In een dierentuintje bij Eindhoven waar we met Geert, Wilma en Jasper waren, hadden ze ook een heel leuke kabelbaan! Christiaan heeft deze stoere foto gemaakt waarop ons Jan in zijn eentje over de baan vliegt. Christiaan heeft me verzekerd dat Geert er vlákbij stond om Jan indien nodig op te vangen, maar ik zie hem nergens, ook geen schaduw… rara?

Jan en papa, eendere krullenbollen:

Jan met vriendinnetje Lisa op de camping, en hun poppenkind. Jan deed niet anders dan met de poppenwagen rondlopen!

Watermeloen, smullen! Jan neemt een lekkere hap “balloe”.

Vandaag gaan we naar de kinderboerij. Daar hebben ze jonge konijntjes, die je zelfs op schoot mag houden!