De Spiekers

De vijver ligt al dagen dicht, en vandaag durven we het aan. Het ijs is nu echt dik genoeg! Christiaan gaat met Arend en Bette schaatsen.

*BREKEND* (pun intended): helaas waren we toch wat overmoedig, Arend is door het ijs gezakt! Alleen natte voeten gelukkig…

Tjonge zeg, Advent is nog niet eens begonnen of het is al echt winter! Het is koud, ‘s morgens is alles wit van de rijp (en dat bleef vandaag ook de hele dag zo), we moeten de voorruit krabben en de vijver ligt al dicht met een heel dun laagje ijs. Gelukkig hebben we de wanten, mutsen en sjaals een tijdje geleden al uitgezocht, aangevuld en voor het grijpen gelegd, zodat ons niets meer in de weg staat voor een wandeling door winterwonderland Sappemeer.

We gaan naar het “berenjachtveldje” achter ons huis, dat dankzij de crisis nog niet is bebouwd.

De kinderen zijn gelukkig niet zulke koukleumen als hun moeder, ze vinden het prachtig!

IJsbloemen plukken:

Ik hoop niet dat dit een voorbode is van net zo’n superlange winter als vorig jaar. Beetje sneeuw en schaatsen, best leuk, maar het kan ook teveel van het goede zijn! Enfin, voorlopig hebben we in elk geval mooie foto’s kunnen maken!

Gisteren mochten alle kinderen op school hun schoentjes zetten. Vanmorgen verzamelden alle ouders zich bij school (om chaos te voorkomen) en bleek dat er in elk schoentje een heerlijke chocolade-fondantmuis zat!

Daarnaast was er ook nog eens voor elke klas een “klassenkado”. Aan Arend de eer om het kado van de muizen naar binnen te dragen. Een verantwoordelijke taak die Arend duidelijk héél serieus neemt:

En wat lijkt Arend zo ineens ontzettend op zijn kleine broertje! Of andersom, daar wil ik af wezen, maar het is echt één koppie. Leuk om te zien!

Nou weet ik trouwens nog niet eens wat er in het grote pak zat. Dat moeten we straks dan maar even aan Arend vragen.

Vandaag hebben de kinderen een margedag. Dit betekent dat de juffen en meesters naar school gaan en de kinderen dus vrij zijn. ‘s Middags gaan we daarom met z’n allen én met Kirsten, Lars, Stijn en Jort naar de binnenspeeltuin Ballorig in Stadskanaal. Omdat Kirsten ‘s avonds toevallig dienst heeft in Stadskanaal gaan Christiaan en ik met twee auto’s, dan kunnen we op de terugweg onze eigen kinderen én de Volbedaatjes meenemen naar Sappemeer en de drie jongens moe en vol patat bij papa Franke afleveren. Een win-win situatie dus.

Op de heenweg zitten Bette en ik samen in de auto, Christiaan rijdt met de jongens voorop. De route naar Ballorig komt voor een groot deel overeen met de route naar opa Jan en oma Betty in Tweede Exloërmond, en Bette herkent het feilloos.
Bette: “Hee, zo gaan we niet naar de binnenspeeltuin, zo gaan we naar opa en oma! Pfff, papa zit zeker weer te slapen…”

Na een gezellige dag zijn de kinderen doodop van het rennen en spelen en hebben we ze volgestopt met patat, frikandellen en ranja. Tijd om naar huis te gaan! Op de terugweg heeft Christiaan de drie jongens van Kirsten en Franke bij zich, en ik ga met onze kinderen richting huis. Christiaan moet eerst even tanken dus deze keer rijd ik voorop. Arend ziet dat niet zo zitten.
Arend (zorgelijk): “maar mama, papa moet toch voorop? hoe weet jij nou waar je langs moet rijden?”
Mama: “maar ik weet óók wel waar ik langs moet. Ik weet wel waar we zijn hoor.”
Arend (opgelucht): “ooooh, jij kan natuurlijk op de bordjes kijken!”
Terwijl papa zeker instinctief altijd goed rijdt, mooi is dat

Maar: we hebben ons weer goed vermaakt en de kinderen konden mooi om 18.30 uur moegestreden in bed worden gestopt. Erg gezellig dagje zo!

Arend bouwt een kapla-toren… kan mooi nu Jan even slaapt.

Arend en Jan zijn samen aan het spelen. Dat gaat steeds beter! Ze hebben ook bepaald dezelfde interesses. Hier spelen ze dat een auto wordt aangevallen door een bloeddorstige Tyrannosaurus Rex.

Een Tyrannosaurus is in het woordenboek van Jan een “dino”. Sinds we Ice Age 3 hebben gekeken zijn dino’s het he-le-maal. We hebben inmiddels ook een boek over dino’s en een soort documentaire over dino’s. Met name de jongens zijn dino-idolaat, Bette is iets minder geïnteresseerd. Wat was dus logischer dan een speelgoeddino aan Sinterklaas te vragen? Afgelopen zaterdag kwam Sinterklaas namelijk aan in Sappemeer en natuurlijk mochten de kinderen ‘s avonds hun schoentje zetten. Maar wat deed die domoor, hij stopte in Arends schoen een dino, en gaf aan Jan één of andere maffe neushoorn met vlekken en een soort snavel. Maar dát is toch geen dino!

Jan moet niks hebben van zijn mooie Triceratops. Alleen als Arend de Tyrannosaurus per se niet wil afgeven gaat hij met zijn namaakdino spelen. Zodra Arend uit het zicht is stort Jan zich op de échte dino. Hoe je er dan toch weer naast kunt zitten als Sinterklaas…

Om maar eens te laten zien dat Jan heus ook wel eens gezellig aan tafel zit! Jan is dol op appel. Hij wil echter géén appel in stukjes (ook niet als Arend en Bette het wel in stukjes krijgen dus dat is op zich wel vreemd) maar hij wil een héle appel. Valt het jullie trouwens ook op dat Jan kennelijk wel een boel te willen heeft bij ons thuis? Hoe het ook zij, bij het fruit eten ‘s morgens krijgt Jan een hele appel. En die smikkelt hij dan ook rustig in zijn geheel op. Met klokhuis en al. Deed zijn vader vroeger ook al, hoorde ik uit betrouwbare bron.

Een appeltje is gezond moeten we maar denken, en het levert in elk geval leuke foto’s op:

O ja, wie zich afvraagt waarom er een matras in de vensterbank staat… dat is wel erg. Wij waren een avondje op pad (naar de verjaardag van Renate) en onze overbuurjongens waren er om op te passen. We hadden ze gezegd dat Jan ‘s avonds nog wel eens ligt te neuzelen om niks en dat ze niet bij elk piepje naar boven moeten hollen want dan is hij de hele avond bezig. Toen we thuiskwamen van de verjaardag vertelden de jongens ons vol trots dat Jan een paar keer had geroepen, maar dat ze er niet aan hadden toegegeven en dat hij toen rustig in slaap was gevallen. Prima!

Totdat we bij Jan op de kamer kwamen kijken en bleek dat hij over zijn hele bedje had overgegeven, en uiteindelijk maar middenin de troep in slaap was gevallen. Wat erg!!! We voelden ons natuurlijk ZOOOOO schuldig. Die arme Jan. Het matras staat daar dus op de verwarming te drogen want die hebben we onder de douche gezet en Jan in het bad. Om 1 uur ‘s nachts.

Het lijkt er niet op dat Jan er veel aan heeft overgehouden, maar wij zijn getraumatiseerd. We hebben de volgende keer dat we op pad gingen de buurjongens toch maar geïnstrueerd even bij Jan te gaan kijken als hij roept…

Bette maakte een zelfportret in klei op de keukentafel:

En één in verf op de koelkast. Nouja, op een vel papier dat ik op de koelkast heb gehangen.

Ik vind het sprekend lijken. Bette zet zichzelf erop zoals ze is: kleurrijk en vrolijk. Goed gemaakt Bette!

Gezellig, zondagmiddaglunch, tijd voor een koninginnehapje. Tenminste, zo heet in het in de Belgische keuken maar wij noemen het meestal pasteitjes met ragoût. Lekker. Mama is daar dol op. De kinderen ook. Maar het eet zo lastig, zo’n kruimelig bakje met prut erin. Het leek ons daarom handiger om voor Jan de maaltijd alvast in stukjes op zijn bord te serveren. Dan kan hij het makkelijker naar binnen werken.

Waren we toch wéér vergeten dat onze Jan er NIET mee accoord gaat als hij anders behandeld wordt dan de rest…

Intens verdriet over zijn gemolesteerde pasteitje:

Afgewisseld met grote woede:

En uiteindelijk toch maar gewoon gaan eten.

En hij vond het lekker! Gelukkig.

Lang bewaard, maar toch eindelijk opgegeten: het potje appelmoes dat Arend maakte op de Appeltjesdag! Het was heerlijke appelmoes, en letten jullie ook even op het zelfgeschreven naametiket?

Behalve schrijven leert Arend op school ook al rekenen. Hier heeft hij een velletje sommetjes mee naar huis gebracht. Omdat hij het hele velletje goed had (kennelijk de 8 rechtsboven nog net op tijd in een 7 veranderd!) heeft hij een sticker gekregen. Goed gedaan Arend!

Kleuterschool is bést pittig! Gelukkig vindt Arend het tot nu toe elke dag leuk!