De Spiekers

De voorjaarsvakantie is weer voorbij. Arend en Bette gaan naar school. Ein-de-lijk kan Jan óók eens met de prachtige ridders en draken playmobil spelen! Hij vind het geweldig, met name de paarden en de karren.

En de tovenaar op de toren, natuurlijk.

Maar na een tijdje gaat Jan toch weer terug naar zijn dieren. Hier heeft hij een manier gevonden om de zwaan te laten vliegen, in het touwtje van de luxaflex:

Twee dezelfde t-shirts gescoord bij de H&M!

Jammer genoeg waren ze niet te krijgen in maat-Papa en maatje-ieniemienie…!

Vorige week maandag (21 februari) werd onze Arend alweer zes! Wat een grote kerel. Nu is hij echt géén ‘klein kind’ meer vind ik. Natuurlijk hebben we een groot feest gehad. In alle drukte hebben Chris en ik niet eens van alles foto’s gemaakt maar gelukkig hadden opa Jan en oma Betty ook hun camera mee dus van hen kregen we ook nog wat plaatjes.

Natuurlijk begonnen we ‘s morgens eerst met kado’s! Van Bette en Jan kreeg Arend een stoere, radiografisch bestuurbare auto monstertruck die hij al heel lang wilde hebben.

Hij vond ‘m prachtig! Helaas werd dit ding standaard geleverd met een battery-pack die het maar liefst 5 minuten volhield. Arme Arend, was hij net op dreef en de auto hield er alweer mee op! Snel een nieuwe besteld, die het een stuk langer doet. Toch nog een grote hit deze auto. Het ding heeft al heel wat in de tuin en op het trapveldje in de straat, met een hele hoop vriendjes, rondgecrosst.

Van papa en mama krijgt Arend een voetbaltafel:

Gelukkig viel deze ook zeer goed in de smaak! Dit was namelijk niet ons originele plan, we hadden een nieuwe fiets voor Arend besteld maar de leverancier kreeg het ondanks eindeloos veel contact TOCH niet voor elkaar het ding op tijd bij ons te bezorgen. Grrrr! Gelukkig hadden we deze voetbaltafel gekregen van een oom en tante van mama (bedankt, Johan en Mieke!!) en wisten de kinderen daar nog niets van, dus hebben we die gauw opgehaald en met ballonnen versierd. Arend was er dolblij mee!

‘s Middags komen de opa’s en oma’s van beide kanten. En allebei nemen ze ridders- en drakenplaymobil mee! Arend vind het geweldig. Met vereende krachten wordt alles in elkaar gezet (en het feestvarken speelt ondertussen alvast met de draak).

Dan is het tijd voor de taart, natuurlijk met zes kaarsjes, die Arend allemaal in één keer wist uit te blazen:

En aan het einde van de dag eten we met z’n allen patat.

Het was me het dagje wel, heel druk maar vooral heel gezellig!

Arend en vriendje Mees spelen met de Kaplablokjes. Ze bouwen een hok. “Daar kunnen een hoop paarden in!” is mijn commentaar. Nee hoor, dat hok is voor henzelf. “Want mama, dan maken we de hekken zó hoog, dat we er alleen nog maar in kunnen komen door er vanaf de bank in te springen!”

Zó hoog is het hek niet geworden want voor die tijd hadden de heren er wel genoeg van. Maar het is een mooi hok en ze hebben er heel hard aan gewerkt!

Omdat Jan dagelijks speelt met zijn verzameling Schleich-beesten, en in de dierentuin helemaal door het dolle was van het pasgeboren olifantje, besluit ik maar eens wat meer van die beesten aan te schaffen. Omdat het verzendkosten scheelt bestel ik er maar gelijk een heleboel. Het grootste deel gaat in een doos in de kast, zodat Jan bij gelegenheden een beestje kan krijgen. Het baby-olifantje, de moederolifant (de vader hadden we al) en de de moeder- en babychimpansee (ook daarvan hadden we een alleenstaande man) mag hij meteen hebben. Een hit! Jan vindt het geweldig.

Het baby-aapje zit bij moeder op schoot, de olifanten wandelen in optocht door de jungle. Het baby-olifantje (“bibi-ojant!” of ook wel “ojante-bibi!”) was, zoals ik wel had verwacht, veruit favoriet. Die is meegeweest naar zwemles en mocht ‘s nachts op Jan z’n commode staan.

Een ander beestje dat een speciaal plekje in Jan zijn hart heeft veroverd is het biggetje. Dit biggetje:

Dat biggetje vond ik nogal uit de toon vallen bij de rest van de beesten. Zie de rare, spaarvarkenachtige vorm, de infantiele grijns. Het is ook gemaakt van totaal ander materiaal, paste absoluut niet bij het grote varken dat we al hadden en het was bovendien vies. Ik had het onderstaande varkentje verwacht:

veel beter toch? Dus ik besloot de leverancier van de Schleich beesten op te bellen. Nadat ik in geuren en kleuren had beschreven wat een dom, lelijk varkentje, en vies bovendien, ze me hadden geleverd, bleef het even stil aan de andere kant van de lijn. Toen volgde het antwoord: “Maar u had ook helemaal geen biggetje besteld, mevrouw. Dat was een extraatje. Een kadootje.” Oeps! (*bloos*) En het was nog waar ook, zag ik, toen ik de factuur bekeek (wat ik natuurlijk eerder had moeten doen). Op deze manier krijg ik nooit weer iets!

Overigens is het natuurlijk leuk hoor, die beestenboel, maar een échte poes in de tuin is nog altijd het summum voor Jan:

Zoals jullie weten heb ik al vanalles verzonnen om onze peuterkleuters aan het eten te krijgen. Zelf uitzoeken in de winkel, meehelpen met koken, hapjes tellen, het ‘eetspel’ (met dank aan Geert en Wilma), smeken, dreigen, negeren, soebatten, toetjes beloven, toetjes afpakken, het helpt allemaal maar nauwelijks.

Vandaag manupilatiepoging zoveel: “wie als eerste zijn boerenkool op heeft, mag als eerste kiezen welk stuk worst hij wil hebben!”. Werkte meer dan uitstekend. Het was dan ook best lekkere boerenkool, al zeg ik het zelf.

Wij verzamelen altijd poppetjes van de Albert Heijn. Smurfen, sprookjesfiguren en personages uit Toy Story. Inmiddels hebben we een plastic doosje half vol en er wordt nog steeds met regelmaat druk mee gespeeld. Hier lijkt het alsof Jan heel leuk, lief en aardig bezig is met een aantal van die poppetjes.

Zoomen we echter in, dan zien we de ware aard van het gebeuren:

Twee onschuldig slapende kabouters dwergen (doe niet zo dom zeg, is het soms Sneeuwwitje en de zeven Kabouters?) en luie smurf, en dan komt er een smurf met een toeter en een dwerg met een trekzak om ze ruw uit hun sluimer te wekken. Jan begeleidt zijn spel met levensechte toeter- en jengelgeluiden. Wie denkt dat de dwerg met biervat er staat om de stemming nog weer wat vrolijker te maken vergist zich, dat is volgens Jan namelijk geen biervat maar een trommel.

Zo af en toe doet Jan wat ruw met de poppetjes en dan sneuvelt er wel eens het één en ander. Meestal hebben nog wel een dubbelganger van het slachtoffertje want we hebben heel veel dubbele, maar Potige Smurf is helaas in zijn eentje. En toen brak het onderste balletje van zijn stoere halter af. Jan was er helemaal sneu van, dus ik dacht, laat ik een poging wagen die er weer aan te lijmen. Met superglue krijg ik het balletje er zó weer aan.

Op de achterkant van de tube staat dat het belangrijker is om de twee helften krachtig op elkaar te persen, dan om er lang op te drukken. Ik pak dus het smurfje stevig beet en druk de bal krachtig weer aan de halter… waarbij het armpje eraf breekt.

En dat noemt zich Potige Smurf. Deze geamputeerde arm was helaas niet meer te redden dus het figuurtje is tóch nog in de vuilnisbak beland. Gelukkig hebben we er nog een hoop over…

Eigenlijk hadden wij ons, na de mooie dagen van afgelopen week, wel al een beetje ingesteld op de lente! Maar vandaag is grijs, begon in de loop van de ochtend met sneeuw en toen het een beetje ging ‘opwarmen’ (lees: tot zo rond het vriespunt) werd het natte sneeuw en daarna regen. En warm is nog steeds anders: het ijs op de voorruit van de auto is er nu half afgeregend. Brrr.

Chris begon vol goede moed aan een wandeltocht naar de bakker vanochtend met de kinderen, maar ze kwamen precies in de sneeuwbui terecht. Gelukkig zijn ze niet van suiker (kennelijk erft dat niet over via moederszijde, gelukkig maar). Onder het reclamebord van de groenteman toch maar even schuilen, mét voorraden (broodje van de bakker). Eigenlijk best gezellig, zo’n sneeuwtocht.

Vanmiddag tijdens het theedrinken is het gelukt om Jan z’n theeritueel op de foto te krijgen. Een beetje, dan. Het valt niet mee omdat Jan dol is op de camera en direkt breed begint te lachen als hij die in beeld heeft, en voor deze serie wilden we dat nou juist niet. Maar dit is waar het ongeveer op neerkomt:

Jan moet en zal theedrinken. En natuurlijk uit een écht kopje, net als wij, beslist niet uit een tuitbeker, stel je voor. Jan neemt dus vastberaden een slokje thee.

Hm, o ja, zo smaakte dat inderdaad:

Bah.

Dan schudt hij even en neemt het volgende slokje. Overigens kreeg hij na dit kopje nog een half kopje thee zónder suiker, van mij, en dat leek hij een stuk lekkerder te vinden. Groot gelijk natuurlijk, thee met suiker is ook eigenlijk helemaal niet lekker. Maar misschien ligt daarin wel de oplossing?

Mama kookt tomatensoep. En dan kookt Jan natuurlijk ook tomatensoep. Met een extra eitje erin.

PS: kunnen we niet weer de ruime lunchpauzes en de warme middagmaaltijd herinvoeren? Zowel het warm eten als de avondmaaltijd zijn bij ons een stuk gezelliger als we het omkeren…