Gijs is zo’n kindje dat zichzelf wel eens in de weg zit. Het is een gigantische onruststoker en als hij moet slapen dan lukt dat soms niet omdat hij bezig is zichzelf in het gezicht te slaan, zijn dekentjes weg te trappen en zichzelf overstuur te maken. Arend was precies zo. (Bette en Jan totáál anders, dat waren heel stoïcijnse, relaxte baby’s).
Bij Arend hadden we goede ervaringen met ‘inbakeren’. Niet op professionele wijze, maar gewoon in het begin het lakentje héél strak instoppen en later, toen dat niet meer zo nuttig was omdat hij sterk genoeg werd om zich los te wurmen, een stoffen luier om hem heen binden en die met een veiligheidsspeld vastzetten.
Gisternacht was ik na een hele dag gepruts het schema van Gijs, dat bestond uit “drie kwartier slapen – drinken – drie kwartier spasten”, zó zat dat ik hem in de Puck-a-Baby heb gepropt. Letterlijk gepropt, want ik heb de maat ‘piep’ in huis, die voor heel kleine baby’s is bedoeld. En onze Gijs is met zijn 5800 gram en 60 cm niet langer een heel kleine baby. Ik kreeg het ding dicht, zij het met moeite. Gijs vond het niet zo héél erg leuk.
Net als Arend vond Gijs al snel een methode om het inbakeren nutteloos te maken. Arend ging met zijn hoofd zwiepen om toch vooral wakker te blijven, Gijs doet gewoon zijn hele lijfje krom en weer recht en kronkelt op die manier als een soort made door het bedje heen. Maar de aanhouder wint!
Gijs slaapt als een blok! Het kán natuurlijk door zuurstofgebrek komen dus ik zal straks even kijken bij hem. Als ik m’n koffie op heb.
— update —
Gijs leeft nog, is wakker geweest, heeft gedronken en is daarna in zijn wipstoeltje weer ingedut. Kennelijk is zijn moeizame dagje van gisteren ook hem niet in de koude kleren gaan zitten…!
