De Spiekers

Vandaag eten we Romanesco broccoli.

Romanesco is een groente die smaakt naar broccoli (hoe bestaat het) en die de vorm heeft van een fractal. Een fractal is een meetkundige figuur die zelfgelijkend is, dat wil zeggen opgebouwd is uit delen die min of meer gelijkvormig zijn met de figuur zelf. Deze wijsheid bedenk ik niet, ze is gekopieerd van wikipedia. Ook het herkennen van de fractalvorm in de Romanesco is niet origineel. Maar beter goed gejat dan slecht verzonnen toch?

Ik kook de Romanesco in zijn geheel (staat helaas niet op de foto) en vraag aan de kinderen wat ze er van denken. “Lekker, broccoli!” roept Arend. “Kijk nou, een kerstboom!” zegt Bette verrukt. Tja, ze zijn ook niet behept met wiskundig-geniale genen. Hoewel…

“Kijk”, zegt Bette, “en als ik er een stukje afpeuter is het een minikerstboom!”

Bette is er al wel aan toe!

Arend: mama, kun je daar nou ook een slang mee vangen?

Bij bekijken van een youtube filmpje van een orkest vol mensen die écht goed kunnen blokfluiten zegt Arend vol ontzag: mama kijk, dat is een echte BAND!

Andere leuke uitspraken:

Bette: ik bid liever ná het eten. Het is toch raar om “dank je wel” te zeggen als je nog niet eens weet of het wel lekker is?
Arend: dat geeft toch niet? Als het maar gezond is!

Arend wil mij vertellen dat hij al heel goed kan rekenen, bijvoorbeeld 15-3. “Maar mama, dat is wel heel moeilijk hoor. Dat is wel bijna een som!”

…gepoept! Net als Arend krijgt ook Jan een kadootje als hij deze prestatie voor het eerst heeft geleverd.

Het hele zindelijk-worden gaat nog niet van een leien dakje met Jan. Dat komt door die luiers van tegenwoordig, menen de opa’s en oma’s. Op die manier voelen ze helemaal niet dat ze plassen, júllie waren in een mum van tijd zindelijk! Uitstekend, dan laten we die luier dus voortaan af en zet ik Jan wel elk uur op de WC. Helaas trekt Jan zich minder dan niks aan van een natte broek en krijgt hij het rustig voor elkaar om ieder half uur te plassen. Na een stuk of zes natte broeken heb ik er daarom genoeg van en ren gewoon met hem naar de WC op het moment dat hij zich even achter de bank terugtrekt.

Deze tactiek werkt: Jan is nét op tijd op de WC om erin te poepen. Hij is heel duidelijk wat hij graag wil hebben: een race-auto! Dus gaan we samen naar het winkelcentrum om een race-auto uit te zoeken. In de Bart Smit vindt Jan al snel een prachtige raceauto. Helaas is de pinautomaat kapot. Ik heb geen contant geld bij me. Wacht, een Irischeque dan? Nee mevrouw, die accepteren we ook niet. Mooie boel. “U kunt ook eerst even gaan pinnen en dan terugkomen?” zegt de kassameneer behulpzaam. Fantastisch, daar was ik zelf nooit opgekomen. Helaas heb ik nog meer te doen vandaag, dus op naar de Blokker. Daar hebben ze dezelfde, dus gauw pakken, afrekenen en terug naar de auto want de school is bijna uit! En op dat moment… duurt het éven te lang voor Jan en plast hij toch nog in de Blokker in zijn broek. Sneu!

Maar:

die auto is binnen! En de rest… ach, tegen de tijd dat hij 16 is wil hij vast niet met een natte broek op z’n brommer zitten dus voorlopig ga ik ervan uit dat ook dit wel weer goed zal komen.

Bette werd in de vakantie vijf. Behalve groot feest op de camping mocht ze ook nog thuis een feestje geven voor haar vriendinnetjes van school. Over een ‘thema’ hoefde Bette niet lang na te denken: een sprookjesfeestje! Op eigen initiatief had ze tegen al haar vriendinnen gezegd dat ze in een prinsessenjurk moesten komen. Toen we bedachten dat Bette dan natuurlijk zelf óók vast een prinsessenjurk aan zou willen deelde madame mee dat zij haar “eigen feestjurk met de roosjes” aan wilde. Ook goed! Natuurlijk wilde Jan toen hij het zag direkt zijn piratenpak aan, en Arend verkleedde zich als ridder.

‘s Morgens gaan we eerst samen snoephuisjes bakken, van Hans en Grietje natuurlijk.

En als de dames zijn gearriveerd, de jurken bewonderd en de kadootjes uitgepakt, gaan we met elkaar de snoephuisjes versieren en opsmikkelen! Tijdens het koek eten leest mama het sprookje van Hans en Grietje voor.

Na de koek stelt papa voor snel hout te gaan sprokkelen in het bos, om de kip op te bakken. De dames ruiken natuurlijk onraad, en terecht: papa wil ze in het bos dumpen! Gelukkig smokkelen ze een zak vol smarties mee om een spoor achter te laten en zo vinden ze de weg gemakkelijk weer terug naar huis. Gelukkig maar!

Als iedereen weer veilig binnen is kijken we naar Dombo.

Al snel maakt iedereen het zich gemakkelijk.

Vroeger heb ik tranen met tuiten gehuild bij Dombo. Met name de scène van de moeder in de gevangeniswagen. Zó zielig, haast nog erger dan Zwelgje. Ik voorzag dus hele drama’s bij het filmkijken, maar nee hoor, de dames gaven geen KRIMP. Ze aten daarna ook zonder problemen allemaal hun enorme kippenpoot op met gezichtjespatat.

Na de patat brengen we iedereen terug naar huis, en de kinderen kunnen bijna linea recta naar bed. Het was een zeer geslaagd feest voor onze grote kleine meid!

Als je kinderen krijgt gaat er een hele wereld aan flauwekulmarketing voor je open, van peperdure aankleedkussens met leuke motiefjes die je nooit ziet (vanwege de aankleedkussenhoes) tot aan K3-badschuim. Wat ik echter niet had verwacht is dat ik ongeveer zo’n zelfde ervaring zou krijgen nu we katten hebben! Vanmorgen stond ik in onze nieuwe Jumbo (jaja) na te denken over welk kattenvoer ik eens zou kopen. Dat is nog helemaal niet zo eenvoudig. Er blijkt speciaal gourmetvoer te zijn voor oude katten, jonge katten, katten die met name binnenshuis leven, gesteriliseerde katten en zelfs kattenvoer “sensitive”. Dat is dan zeker voor nieuwetijdskatten?

Uiteindelijk ben ik nog min of meer gezwicht ook: ik heb speciaal kittenvoer gekocht, voor katjes onder het jaar (oké, komop, die zijn in de groei) en houtkorrels voor in de kattenbak omdat dat veel minder zou stinken en stuiven.

Vanmiddag kwam Lex bij Arend spelen. De twee heren gingen op het trapveldje in de wijk voetballen. Na een kwartier wilde Bette graag meedoen. Kort erop stonden ze echter gedrieën voor de deur – Arend en Lex met rood aangelopen hoofden, Bette luid brullend: de jongens hadden haar héél hard tegen haar achterste geschopt. “Maar mama! Wij konden daar niks aan doen! Moet Bette maar niet op de bal gaan zitten!”

Anna-Sophia is bij Bette op bezoek. De dames zitten lekker te knutselen aan de keukentafel terwijl ik onze eerste zelfgekweekte Uchiki Kuri pompoen aan het marineren ben voor op de BBQ (ja, dit was schaamteloos pochen) en Christiaan een kan ranja klaarmaakt.

Bette: papa, kan jij het beginnetje van het plakband opzoeken?
Papa: tuurlijk, jouw papa kan toch alles!
Bette: ja, mijn papa kan alles! (zachtjes): hij kan haast niks hoor, Anne-Sofie
Anne-Sofie (zachtjes): nee, jouw papa is echt de allerslechtste. Maar mijn mama is een plofzak.
Mama: Nietwaar Sofie, jouw mama is niet dik!
Anne-Sofie: nee dat valt wel mee. Maar Bram (=broertje) wel, dat is pas echt een plofzak.

Van je dochters moet je het hebben…

Bette zit aan de keukentafel en ik in de vensterbank. “Ik verveel me” zegt Bette, wat mij uitlokt tot het opzeggen van “Spelen”.

Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.

“Leuk!” vindt Bette, “ken je er nog meer?” dus ik doe de Blauwbilgorgel (alleen het eerste couplet):

Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban! Raban! Raban!

Na afloop kijkt Bette wat moeilijk en zegt: “Ook leuk, maar deze snap ik niet zo goed. Was die soms in het Engels?”.

De vraag is nu natuurlijk, moet ik maar liever terug naar de versjes van Annie MG Schmidt uit Ziezo, of zal ik doorgaan met Jabberwocky?

De eerste pompoen, en een courgette die al wel wat eerder geplukt had kunnen worden.

Natuurlijk wil mama wel helpen kleuren. Aangezien Jan toch altijd vindt dat een tekening met name véél kleurtjes moet bevatten een mooi moment om de stiften die het niet meer doen eruit te halen en weg te gooien. Stiftziften; altijd leuke bonding met je driejarige.

Voor de vakantie heeft Arend twee keer, om alvast een beetje te wennen aan de ‘echte’ gymzaal en de ‘echte’ gymleraar, gymles gehad. Hiervoor moest hij natuurlijk een gymtas mee, die hij beide keren in de kleedkamer van de gymzaal heeft laten liggen. Mama dacht hiervoor een slimme oplossing te hebben gevonden:

Als die tas nog een keer blijft liggen weten ze ons in elk geval te vinden!

Los daarvan drukte ik Arend gistermorgen natuurlijk op het hart zijn gymtas weer mee terug te nemen na de gymles – we willen ze tenslotte leren zuinig op hun spulletjes te zijn nietwaar. En warempel, hij kwam MET zijn gymtas naar buiten! Halleluja! Eénmaal thuis dacht ik echter, volgens mij mis ik toch nog iets. Arend, het is fijn dat je je gymtas hebt meegenomen maar waar is nou je rugzak met je beker en je fruitbakje? Oeps, vergeten…

Het is duidelijk dat ik nog wat meer zaken moet ‘labelen’ wil ik aan het einde van de week niet alles kwijt zijn. Vanmiddag arriveerde Arend namelijk zonder zijn jas.