De Spiekers

Arend, Bette en vriend Lars zijn met z’n drieën een hele middag zoet geweest met het bouwen van dit Kapla-kasteel. Het is prachtig geworden! De harmonie werd slechts verstoord door Balthasar die een deel van een toren-in-aanbouw omliep, maar dit euvel was snel verholpen.

Kaasfondue met Anita (nicht van Antje), Gerben en hun dochters Lieke en Karlijn. Erg gezellig!

Over kerst.

Kameel, Jozef, het kindje, Maria, engel, Bette (altijd in spiegelbeeld!), kudde, ster, schaap, Maria met het kindje.

En de achterkant: veld, herders, de weg, wierook, mirre.
Wat moet je nog meer weten van het kerstverhaal?

Arend kreeg op school een monsterbouwpakket. Dat viel nog niet mee. Hij is er een flinke tijd mee bezig geweest, en het is gelukt! Hij heeft zélf zijn monster gebouwd.

Maar wacht, nog meer monsters!

Jan en ik zitten aan tafel met ranja, koekjes en druiven. Jan wil graag ranja en een koekje, maar de druiven heeft hij niet zo’n zin in. En daar maakt hij altijd een mooi theater van.

Jan (ligt op de tafel): mama, ik hoeffe niet duifjes.
Mama: jawel hoor. Arend en Bette en ik hebben ook druifjes dus jij eet ze ook op.
Jan: maar mama, ik word ziek van duifjes.
Mama: dat zal wel wat meevallen hoor. Van druiven wordt je juist gezond, fruit is heel goed voor je.
Jan (kuchend): hoor maar, ik heb een hele nare hoest… *kuch kuch*
Mama (lol): geen druifjes, geen koekje. Zo werkt het lieverd.
Jan zwijgt en eet druiven.

Tot dusver lijkt hij er geen nare ziektes van te hebben gekregen.

Bette was boos. Bij het liedje-zingen voor Arend, voor hij naar bed ging (Arend en Bette gaan om de beurt als eerste) mocht ze van mij niet eens onder Arends deken kruipen. Ja, heel flauw, maar ik ken dat. Dat wordt geruzie, gedoe, schoppen, bijten, gillen. Doen we dus niet. Hierom was Bette boos en ze ging op de gang staan tijdens het liedje.

Later, op haar eigen kamer, was ze nog steeds boos. Ze lag met een héél boos hoofd met haar armen over elkaar onder de deken terwijl ik een liedje zong. Toen ze doorhad dat ik een beetje moest glimlachen om haar (oké, dat zou ik ook niet leuk vinden) werd ze furieus. En als Bette furieus is, is het een kleine feeks. Ze zwaaide met haar armen en sloeg HEEL hard op mijn bovenbeen. Daar wilde ik een kusje op, maar dit weigerde ze, dus ben ik vertrokken zonder kusje. Koel maar eventjes af.

Even later, toen ik Jan naar boven ging brengen (ja, omgekeerde volgorde, maar onze driejarige slaapt ‘s middags nog en die kan het dus echt langer volhouden ‘s avonds) schrok ik me rot: bovenaan de trap stond ineens een kleine roze schim.

“Ik wil het graag weer goedmaken, mama…”

Dat was natuurlijk geen enkel probleem. Eind goed, al goed!

Naschrift
In de badkamer vertelde Jan: “Mama, oma had jouw pyjama geleend, die pyjama met de hertjes. Eigenlijk moet oma haar eigen pyjama aan, maar die had oma niet meegebracht! Dom hè, mama!”
Ja, zo hoor je nog eens iets! ;-)

Sint-Maarten is alweer een maand geleden, maar hier toch nog even de lampionnetjes. Een vlinder voor Arend (zijn klas heet de Vlinders) een stuk kaas voor Bette (zij zit in de Muizen), een paddenstoel voor Jan (op zijn crèchegroep was het thema “kabouters” net aan de gang) en voor Gijsje een smurf.

Allerhande knutsels en tekeningen van Bette:

En tenslotte een baby en een kikker – de baby van Arend en de kikker van Bette. Heel echt, met ledematen van trappetjes, zelfgevouwen van papierlinten.

De baby van Arend was in het kader van een project “waar komen de kindertjes vandaan”. Dit project vond plaats ergens in mei, vlak voor de zomervakantie, dus toen Arend nog in de kleutergroep zat. Dat kwam wel mooi uit want toen werd onze baby ook net geboren. Nu mogen de baby’s mee naar huis. Arend vertelt:

“Weet je hoe dat gaat, mama? Je hebt één hele grote bal, en een heleboel zwemmertjes. En alle zwemmertjes proberen als eerste bij de bal te komen! Maar er kan er maar ééntje naar binnen in de bal. En als er één zwemmertje in de bal zit, dan gaat de bal op slot want dan wordt de buitenkant helemaal hard! Dus dan kan er niet nóg een zwemmertje in de bal!”

Trappetjes vouwen van papierlinten, vroeger vond ik dat altijd één van de leukste dingen om te doen bij ‘crea’. Of eigenlijk, één van de weinige leuke dingen om te doen bij ‘crea’. Ik ben namelijk niet zo heul crea. Mijn kinderen wel. Dat zal dus wel met de zwemmertjes zijn meegekomen.

We doen ons best om Gijs wat bijvoeding te geven. Inmiddels gaat dat vrij aardig maar de eerste maand is voorbijgegaan zonder bijvoeding voor Gijs. Het goede nieuws is dat ik bijna iedere dag een verse peer en een grote wortel at. Heel goed voor mama’s vitamientjes. En ach, via mij is er vast wel wat bij hem terechtgekomen!

Jan heeft op de crèche zelf pepernoten gebakken!

Meer Jan:

Wij komen bij opa Arend en oma Gea. Bette en Jan gaan daar logeren terwijl wij met Arend en Gijs doorrijden naar Arnhem om vrienden te bezoeken. Eerst gaan we even met z’n allen bij opa en oma een kopje koffie drinken. Gijs komt ook mee uit te auto.

Opa: haaaaa, daar hebben we onze Gijs!
Jan: nee, dat is ONZE Gijs!

Jan en ik zitten in de auto op weg naar de supermarkt. We draaien een cd met kinderliedjes. Samen doen we mee met “in een groen, groen, groen, groen knolle- knolleland…”. Jan doet met zijn handen de fluite-fluite-fluit en slaat op zijn benen voor de trommel. Het gaat er vrij rustig aan toe. Toen kwam daar opeens een jager-jagerman.

Jan: “TOEN KWAM ER EEN JAGER EN DIE HEEFT ER ÉÉN GESCHOTEN! ZO, SCHIETEN, ZO: POEF! POEF! POEF! Hè, mama?”
Begeleid door rondschietende armen en handjes in de vorm van pistolen, en een hele hoop lawaai.
Mama (enigszins verbouwereerd): maar vind je dat dan niet zielig voor het konijntje? (in alle consternatie was ik even vergeten dat het een haasje was)
Jan (oprecht knikkend): ja, dat is héél zielig.

En in de herhaling ging het weer exact hetzelfde! Het zal een man-vrouw verschil zijn denk ik.

Vandaag was het weer zo’n niet-zo-relaxte zondag. Eerst was Christiaan om tien voor acht naar de verkeerde dokterspost vertrokken voor zijn weekenddienst. Die kwam dus om twee minuten over acht geagiteerd binnenstormen: “Waar is de autosleutel?! Ik moet naar Winschoten in plaats van naar Hoogezand!!” en stoof weer naar buiten. Toen waren we in elk geval allemaal goed wakker.

Na een gezellig ontbijtje ging ik even douchen. Nou is het zo dat ik er niet zo goed tegen kan om gestoord te worden als ik onder de douche sta of op de WC zit. Ik vertrek dan ook altijd met de mededeling: “Jongens, ik ga nu even douchen, ik kom zó terug, ik wil nu even géén ge”mama”, geen geruzie en geen geklier, begrepen?!” Uiteraard vinden altijd de grootste rampen plaats op die momenten zodat ik ook deze keer in tien minuten alweer drie keer was gestoord vanwege “mama, Jan heeft mijn Kaplatoren omgegooid!”, “mama, Alent heeft mij geknijpt!” en “mama, mag de televisie aan?” (NEE!).

Toen ik me eenmaal aan het afdrogen was en op de gang Bette zachtjes hoorde snikken dacht ik dus ook zeer onmoederlijk “Bekijk het maar even”. Na een poosje kwam Bette echter bedremmeld binnen: “mama, er zit een belletje in mijn oor…” (o nee hè…). Het ging om een klein belletje met een haakje eraan die je aan een ketting kunt rijgen, een soort kattenbelletje maar dan heel klein.

Ik: maar waarom stop je dan ook een belletje in je oor?
Bette: ik dacht dat het een oorbel was…
(toen moest ik al erg op mijn tong bijten om niet te lachen, Bette kan daar namelijk niet zo goed tegen)
Ik: doet het erg veel pijn?
Bette: ja, ik heb al bijna een oorontsteking!
(tja, toen kon ik het toch niet meer inhouden… dokterskinderen…)

Normaal ben ik niet zo van het dokteren aan je eigen kinderen en áls het dan moet laat ik het eerlijk gezegd liever aan Christiaan over. Die had echter dienst, zoals gezegd. Het belletje zat behoorlijk diep maar gelukkig wél met het haakje naar buiten gericht, die kon ik dus zo pakken.

Ook weer opgelost! Wel een leerpuntje: ik heb geen dun haakje in mijn tas. Als dit een ‘gewone’ kraal in plaats van een belletje-met-haakje was geweest had ik alsnog naar de dokterspost kunnen rijden…