Toen mama Jan van de crèche ging halen moest ze even naar binnen om Jan z’n jas te zoeken. Gijs mag wel even buiten blijven bij juf Carolien (dat scheelt sjouwen met de maxi-cosi). De jas is helaas niet te vinden maar juf Bianca wil wel heel graag even mee naar buiten om Gijs te zien. Jan, die mee naar binnen was gelopen, mag juf Bianca zijn broertje laten zien. Trots loopt hij voorop. Als we buiten komen staat er een hele menigte om Gijs heen. Onvervaard stapt Jan naar voren, duwt juf Carolien aan de kant, wijst naar juf Bianca en stelt: “En nu déze! Hém”. Ja, met onze Jan valt niet te spotten, ook al heeft hij het hem/haar idee nog niet helemaal onder de knie ;-)
Later, met Jan en Gijs in de auto bleek dit nog maar eens:
Jan: ik ben een jommetje!
Mama: ja, jij bent een jongetje.
Jan: Gijs is ook een jommetje!
Mama: klopt, Gijs is ook een jongetje. En Arend en papa zijn ook jongetjes.
Jan: en mama en Bette!
Mama: nee, mama en Bette zijn meisjes. Papa, Arend, Jan en Gijs zijn jongetjes.
Jan (verontrust, luidere toon): maar dat is niet EELUK HOOR MAMA!!!!
Mama: toch is het zo, papa, Arend, Jan en Gijs zijn jongetjes en mama en Bette zijn meisjes.
Jan: dan doe ik lullekje aan en dan ben ik ook een meisje!
Mama: haha, nee zo werkt dat niet, als je een jongetje bent kun je niet zomaar een meisje worden.
– stilte –
Jan: GAAP
Jan: maar ik ben NIET moe!
Mama: o, nou, gelukkig maar.
