Wij verzamelen altijd poppetjes van de Albert Heijn. Smurfen, sprookjesfiguren en personages uit Toy Story. Inmiddels hebben we een plastic doosje half vol en er wordt nog steeds met regelmaat druk mee gespeeld. Hier lijkt het alsof Jan heel leuk, lief en aardig bezig is met een aantal van die poppetjes.
Zoomen we echter in, dan zien we de ware aard van het gebeuren:
Twee onschuldig slapende kabouters dwergen (doe niet zo dom zeg, is het soms Sneeuwwitje en de zeven Kabouters?) en luie smurf, en dan komt er een smurf met een toeter en een dwerg met een trekzak om ze ruw uit hun sluimer te wekken. Jan begeleidt zijn spel met levensechte toeter- en jengelgeluiden. Wie denkt dat de dwerg met biervat er staat om de stemming nog weer wat vrolijker te maken vergist zich, dat is volgens Jan namelijk geen biervat maar een trommel.
Zo af en toe doet Jan wat ruw met de poppetjes en dan sneuvelt er wel eens het één en ander. Meestal hebben nog wel een dubbelganger van het slachtoffertje want we hebben heel veel dubbele, maar Potige Smurf is helaas in zijn eentje. En toen brak het onderste balletje van zijn stoere halter af. Jan was er helemaal sneu van, dus ik dacht, laat ik een poging wagen die er weer aan te lijmen. Met superglue krijg ik het balletje er zó weer aan.
Op de achterkant van de tube staat dat het belangrijker is om de twee helften krachtig op elkaar te persen, dan om er lang op te drukken. Ik pak dus het smurfje stevig beet en druk de bal krachtig weer aan de halter… waarbij het armpje eraf breekt.
En dat noemt zich Potige Smurf. Deze geamputeerde arm was helaas niet meer te redden dus het figuurtje is tóch nog in de vuilnisbak beland. Gelukkig hebben we er nog een hoop over…
1 Reactie op Kleine sadist