Eigenlijk, eigenlijk had het tijdens de zwangerschap van Arend al gemoeten. Maar, toen kon het niet want ik was zwanger, al die verdoving, slecht voor de baby. (Is nonsens maar dat doet er even niet toe). Na de zwangerschap had ik weinig klachten meer. Tijdens de zwangerschap van Bette kwamen de problemen terug maar tja, zwanger. Tussen Bette en Jan had ik niet zoveel last meer en bleef het er weer bij. Tijdens de zwangerschap van Jan meldde de tandarts dat het niet langer ging, er moest iets gebeuren. Maar toch zeker niet tijdens mijn zwangerschap! Na de zwangerschap drong ze aan: dóe er nou iets aan! Ze gaf me een verwijsbrief maar die verdween in een la. De klachten verdwenen ook en ik dacht, daar kom ik mooi onderuit. Helaas. Bij de eerstvolgende controle prikte de tandarts direkt door mijn lapzwanserij zowel als mijn tandvlees heen: een flinke puscollectie. Nu! Moet! Hij! Er! Echt! Uit! Ze printte de verwijsbrief nog een keer uit. En dus heb ik toch maar een afspraak gemaakt. En nu ben ik verstandskiesloos. In de onderkaak, dan.
Normaal gesproken halen ze beide verstandskiezen aan één zijde weg, en die aan de andere zijde een andere keer. Dus beide linker kiezen, of beide rechter. Ze doen liever niet beide onderste of beide bovenste want dan kun je niet kauwen. Op mijn dringend verzoek heeft de kaakchirurg toch beide onderste kiezen weggehaald: de linker moest namelijk beslist van de tandarts, daar zou een hele wolk pus onder zitten, de rechter had ik toevallig die week flink last van gekregen. Ik eet wel een paar dagen soep en brinta, haal ze eruit!
Op de foto was te zien dat de linker inderdaad flink ontstoken was en de rechter zo ongeveer dwars in mijn kaak aan het groeien was. De chirurg kon zich indenken dat hij me flink plaagde. Hij streek dus over zijn hart en heeft ze tegelijkertijd verwijderd.
Eerlijk is eerlijk: ik voelde weinig van de verdoving en, behalve dan het heen en weer geschud worden bij het trekken van de rechterkies die nogal vastzat, niks van de ingreep. Ik voelde überhaupt niks van de onderste helft van mijn gezicht de hele verdere middag. Kon hem ook niet bewegen. Natuurlijk was ik gewoon op eigen gelegenheid gekomen en moest ook weer zelf in de auto terugrijden na de operatie, ik heb mijn tanden daar tenslotte niet bij nodig. Geen probleem, behalve dat ik er wat bijzonder uitzag. Mijn onderste gezichtshelft hing er maar een beetje bij en ik moest steeds een hele lading bloederig kwijl van mijn kin afvegen omdat ik niet kon slikken en het er dus gewoon uitliep. Even kreeg ik een visioen, stel je voor dat ik toch wordt aangehouden, voor een standaardcontrole of zo. Daar zit de bruid van Dracula, onverstaanbaar mompelend: “maa aget, ik ka bef autogijde, mij veffamkiefe fij egui!”
Gelukkig gebeurde dit niet en toen de verdoving wegtrok was de pijn prima te hanteren met paracetamol. De volgende dag werd mijn wang echter dikker:
en dikker:
De kaakchirurg had er al voor gewaarschuwd, aan die kant ging het nogal ‘van dik hout’ omdat hij eerst een heel stuk bot moest wegboren, flink in het vlees moest snijden en fors trekken. Het wordt er allemaal niet eleganter van. We zullen hopen dat ik er morgen weer iets minder uitzie als The Incredible Hulk en weer wat normaal kan praten anders jaag ik alle patiënten nog weg! Maar: ik ben ervan af. Gelukkig!
4 Reacties op Verstandskiezen