Ongelukje…

Om de tuinfeestvreugde nog te verhogen besloten we maandagmiddag de glijbaan ín het zwembadje te zetten, net als vorig jaar op die ene zonnige dag. Een pret dat ze hadden!

Puntje was alleen, door het water werd de glijbaan nogal nat. Dat is natuurlijk leuk want dan ga je er extra hard vanaf. Je kunt er echter ook vanaf VALLEN als je niet oppast. Wat Bette dus deed. Helemaal bovenaan het trappetje een beetje staan te dralen en te treuzelen en dan uitglijden!

Het was even huilen maar ze was wel goed te troosten en de rest van de avond heeft ze eigenlijk niet gepiept. Dinsdagmiddag belden ze echter van de creche dat Bette toch wel erg weinig haar arm gebruikte en er pijn aan leek te hebben. Wij hebben het even aangezien maar vonden inderdaad ook dat ze er geen kracht mee wilde zetten en er niet op kon steunen… het is niks voor Bette om toe te staan dat iemand anders haar in haar stoel helpt!

Na overleg met de huisarts nog één nachtje erover slapen maar woensdagochtend was er nog niks veranderd dus de huisarts zond ons naar het UMCG voor een foto van Bettes elleboog.

Gezegd moet worden dat iedereen, van de huisarts, de baliemedewerker van de radiologie, de fotomaakgast, de verpleegkundige, co-assistent en arts op de spoedopvang, de gipsbroeder tot de apothekersassistente aan toe erg hun best deden om zo hard mogelijk op te schieten voor een vermoeide peuter met een zeer armpje. Helaas zijn 20 á 45 minuten per “loket” toch wel het minimum, oftewel, je bent met het geheel toch een halve dag kwijt.

Maar, dan heb je ook een prachtig paars gipsverband! Bette bleek een klein scheurtje in haar bovenarm, vlakbij de elleboog te hebben.

Hieronder troostteletubbies op de bank (ook paars dus gips heeft een béétje een schutkleur) na een ongemakkelijke middagdut.

Ze lijkt er niet zo heel veel last van te hebben maar ja, ‘t gips mag niet nat worden dus zwembadjes zijn voorlopig uitgesloten (en gewone badjes ook dus ook maar geen zandbakgeklieder). Maar goed, we kunnen ons voorstellen dat Bette toch een beetje haar bekomst heeft van zwembadjes!

Omdat ik net zelf een half jaar op de centrale spoedopvang van het UMCG heb gewerkt weet ik precies wat er gebeurt wanneer kleine kinderen langskomen met een “trauma” (woord verwijst hier niet naar een psychisch belastende gebeurtenis maar naar een ongeluk): er wordt altijd een “sputovamo” formulier ingevuld! Terecht natuurlijk. Melden we ons de volgende keer wéér met Bette als ze iets heeft gebroken dan staat er vanzelf een bliksempje voor haar naam zodat de dokter alert is – dit kind heeft wel erg vaak wat. Vroeger, toen sputovamo nog niet was uitgevonden, kon je je tenminste om de haverklap bij het ziekenhuis vervoegen met je kind dat weer eens iets had gebroken, he Nanne… hopelijk gaat je nichtje jou niet achterna qua brekebenerigheid…! ;-)