Boos

Bette was boos. Bij het liedje-zingen voor Arend, voor hij naar bed ging (Arend en Bette gaan om de beurt als eerste) mocht ze van mij niet eens onder Arends deken kruipen. Ja, heel flauw, maar ik ken dat. Dat wordt geruzie, gedoe, schoppen, bijten, gillen. Doen we dus niet. Hierom was Bette boos en ze ging op de gang staan tijdens het liedje.

Later, op haar eigen kamer, was ze nog steeds boos. Ze lag met een héél boos hoofd met haar armen over elkaar onder de deken terwijl ik een liedje zong. Toen ze doorhad dat ik een beetje moest glimlachen om haar (oké, dat zou ik ook niet leuk vinden) werd ze furieus. En als Bette furieus is, is het een kleine feeks. Ze zwaaide met haar armen en sloeg HEEL hard op mijn bovenbeen. Daar wilde ik een kusje op, maar dit weigerde ze, dus ben ik vertrokken zonder kusje. Koel maar eventjes af.

Even later, toen ik Jan naar boven ging brengen (ja, omgekeerde volgorde, maar onze driejarige slaapt ‘s middags nog en die kan het dus echt langer volhouden ‘s avonds) schrok ik me rot: bovenaan de trap stond ineens een kleine roze schim.

“Ik wil het graag weer goedmaken, mama…”

Dat was natuurlijk geen enkel probleem. Eind goed, al goed!

Naschrift
In de badkamer vertelde Jan: “Mama, oma had jouw pyjama geleend, die pyjama met de hertjes. Eigenlijk moet oma haar eigen pyjama aan, maar die had oma niet meegebracht! Dom hè, mama!”
Ja, zo hoor je nog eens iets! ;-)