Vandaag was het weer zo’n niet-zo-relaxte zondag. Eerst was Christiaan om tien voor acht naar de verkeerde dokterspost vertrokken voor zijn weekenddienst. Die kwam dus om twee minuten over acht geagiteerd binnenstormen: “Waar is de autosleutel?! Ik moet naar Winschoten in plaats van naar Hoogezand!!” en stoof weer naar buiten. Toen waren we in elk geval allemaal goed wakker.
Na een gezellig ontbijtje ging ik even douchen. Nou is het zo dat ik er niet zo goed tegen kan om gestoord te worden als ik onder de douche sta of op de WC zit. Ik vertrek dan ook altijd met de mededeling: “Jongens, ik ga nu even douchen, ik kom zó terug, ik wil nu even géén ge”mama”, geen geruzie en geen geklier, begrepen?!” Uiteraard vinden altijd de grootste rampen plaats op die momenten zodat ik ook deze keer in tien minuten alweer drie keer was gestoord vanwege “mama, Jan heeft mijn Kaplatoren omgegooid!”, “mama, Alent heeft mij geknijpt!” en “mama, mag de televisie aan?” (NEE!).
Toen ik me eenmaal aan het afdrogen was en op de gang Bette zachtjes hoorde snikken dacht ik dus ook zeer onmoederlijk “Bekijk het maar even”. Na een poosje kwam Bette echter bedremmeld binnen: “mama, er zit een belletje in mijn oor…” (o nee hè…). Het ging om een klein belletje met een haakje eraan die je aan een ketting kunt rijgen, een soort kattenbelletje maar dan heel klein.
Ik: maar waarom stop je dan ook een belletje in je oor?
Bette: ik dacht dat het een oorbel was…
(toen moest ik al erg op mijn tong bijten om niet te lachen, Bette kan daar namelijk niet zo goed tegen)
Ik: doet het erg veel pijn?
Bette: ja, ik heb al bijna een oorontsteking!
(tja, toen kon ik het toch niet meer inhouden… dokterskinderen…)
Normaal ben ik niet zo van het dokteren aan je eigen kinderen en áls het dan moet laat ik het eerlijk gezegd liever aan Christiaan over. Die had echter dienst, zoals gezegd. Het belletje zat behoorlijk diep maar gelukkig wél met het haakje naar buiten gericht, die kon ik dus zo pakken.
Ook weer opgelost! Wel een leerpuntje: ik heb geen dun haakje in mijn tas. Als dit een ‘gewone’ kraal in plaats van een belletje-met-haakje was geweest had ik alsnog naar de dokterspost kunnen rijden…
