Vanmorgen komt Arend ziek uit bed. Hoesten, keelpijn, hoofdpijn, koortsig en heel moe. Een dagje thuisblijven dus maar, en een dagje thuiswerken voor mama. Als Bette en Jan zijn afgeleverd op school en crèche eet Arend gelukkig zonder morren een bruine bol en vraagt daarna: “Mag ik straks bij Lex spelen, mama?” Hm. Toch niet zo héél ziek kennelijk. Eerst maar eens even aanzien.
Halverwege een ochtend hangen neemt mama een kopje koffie en krijgt Arend een beker ranja en een halve appel. “Ik hoef geen appel” jammert de patiënt. Weer helemaal de oude, concludeert mama, en belooft een koekje als hij de appel opheeft met in het achterhoofd: “Die kan vanmiddag wel naar school”. Na de appel zegt Arend echter witjes: “Hoef ik nou dat koekje niet meer op te eten?”. Weer hm. De thermometer slaat fors uit. Een vermoeide en bibberende Arend gaat weer lekker met een kruik naar bed.
Drie-en-een-half uur later (!) komt hij behoorlijk opgeknapt naar beneden wandelen, maar daar trappen we dus mooi niet in. Je blijft vandaag maar lekker in pyjama rondlopen. Een spelletje Wie Ben Ik is meneer echter niet te ziek voor, gelukkig:
Na zo’n uitziekdagje gaat het hopelijk weer snel bergopwaarts met onze grote kerel. Hij verheugde zich in elk geval al op de snert van vanavond, dat lijkt me een goed teken.
