Enig kind, zóóóó zielig!

Dat hoor je toch met enige regelmaat over kinderen zonder broertjes en zusjes. Nou, als het aan Arend had gelegen had hij af en toe eens het rijk alleen ZONDER die twee kleine lastposten om hem heen. Regelmatig horen wij, als hij weer eens tot het uiterste getergd wordt,

Mamáááá!!!
Jan moet nú in de BOX!
of: Bette zit wéér op MIJN HELFT van de bank!
of: Jan maakt mijn spoorlijn stuk!
of: IK HAD DIE!!! (Die = random speelgoedje)

Niet altijd terecht, deze frustraties (Arend vindt soms wel eens dat dit eigenlijk zijn huis is waar wij dankzij zijn grote gratie ook mogen wonen) maar ook niet altijd onterecht.

Sta je bijvoorbeeld net lekker te musiceren, Idols komt al in beeld:

Ja hoor, daar heb je het al:

Dan maar met het houten boerderijtje spelen, die staat te hoog voor Jan.

Maar daar verzint Jan wel iets op…

Rustig met je radiografisch bestuurbare auto rijden kun je ook wel vergeten:

En als dat kleine mormel z’n zin niet krijgt gaat hij gewoon blèren en dan komt er geheid een papa of mama vragen wat JIJ met hem hebt gedaan.

Gelukkig weten papa en mama uit eigen ervaring dat hun jongste spruit bepaald geen engel is:

Dus brengt Jan toch een groot deel van zijn tijd door in de box, of in de keuken, waarbij de smalle doorgang naar de kamer wordt geblokkeerd door de box.

Verder hebben we nu de regeling dat Arend op de bovenverdieping met zijn auto mag rijden. De auto wordt namelijk dubbel belaagd. Toen Arend ‘m in de soap hierboven eindelijk had terugveroverd van zijn broertje, en hij ‘m om aan het kleine blonde gevaar te ontsnappen vanuit de kamer met een noodvaart naar de keuken liet rijden, sprong er vanuit een hinderlaag achter de keukentafel een oranjeharig heksje tevoorschijn die snel op het knopje op de auto drukte, waarop deze uit ging en niet meer reageerde op de afstandsbediening. Zodat Jan tijd had om ‘m weer in te halen. Arend kon gewoon niet meer uit zijn woorden komen toen hij mama wilde uitleggen hoe gemeen het toch allemaal was.

De oudste zijn heeft voordelen maar is ook niet altijd makkelijk…!

En van je ouders heb je soms ook nog eens niets dan last. Vanmorgen mochten Arend en Bette even naar Het Zandkasteel kijken. Ik doe de televisie aan, terwijl ik even naast Arend op de bank zit. Arend schuift lekker dicht tegen me aan. Gezellig, denk ik, laat ik maar wat langer blijven zitten. Dat kereltje heeft ook niet zó veel exclusieve tijd met zijn papa of mama! Na ongeveer een halve minuut klinkt het geïrriteerd: “Mama, ga nou aan de káhaaant! Ík mag in het hoekje zitten!”